Mama zijn in deze tijd, het is helaas geen evidentie. Of zo voelt het toch heel vaak. Er wordt zoveel van je verwacht, maar hoe hou je in godsnaam al die ballen in de lucht?! The struggle is real … helaas!
Onze maatschappij is niet meer afgestemd op gezinnen met kinderen. Onze maatschappij lijkt zich enkel te richten op werken, werken, werken. Carrière maken en lange dagen werken lijkt alles wat nog telt. Toch moeten er ook kinderen “genomen” worden, want zonder kinderen geen toekomst. Wie zou er anders al onze pensioenen betalen straks?!
Maar wat met al die gezinnen met kinderen? Die moeten ook allemaal lange dagen kloppen en keihard werken. Hoe doen al die ouders dat?! Voor mij is het een groot raadsel … want schooluren en werkuren zijn AB-SO-LUUT niet op elkaar afgestemd.
Tenzij je zelf in het onderwijs staat, ben je dus verplicht om je kind in de voorschoolse opvang en in de naschoolse opvang te stoppen, want ook de grootouders moeten allemaal nog werken. En dan hebben we het nog niet over schoolvakanties gehad … Om je kind te kunnen inschrijven voor een kamp moet je Tomorrowlandsgewijs een plekje proberen bemachtigen tegen een erg hoge prijs.
Je moet dus of een heel flexibele werkgever hebben die niet moeilijk doet of je moet een job in het onderwijs weten te bemachtigen. De andere opties zijn niet echt om vrolijk van te worden: thuis blijven of poetsvrouw worden want dan kan je zelf je uren kiezen. Ik hoor langs alle kanten dat mama’s er dus voor “kiezen” om poetsvrouw te worden om toch maar tijd met hun kinderen te kunnen doorbrengen. Gewoon omdat er geen andere opties zijn … Ik wil absoluut niet zeggen dat poetsvrouw een job is die minder waard is dan een andere, absoluut niet! Ik vind het gewoon schandalig dat dit één van de enige jobs lijkt te zijn waar flexibiliteit mogelijk is.
Ikzelf zit nu in deze situatie. Ik ben op zoek naar een nieuwe job, maar wil wel nog tijd met mijn kinderen kunnen doorbrengen.
Ik ondervind daarnaast ook nog eens hoe je als moeder blijkbaar per definitie al niet meer geschikt blijkt. Hoe vaak een sollicitatiegesprek al begint met de vraag ‘heb je kinderen?’ Zou deze vraag ook gesteld worden aan een mannelijke kandidaat? En hoe vaak ik al te horen kreeg: ‘je bent een zeer goede kandidaat, maar we gaan toch voor iemand zonder kinderen want dat is toch wel gemakkelijker, daar kunnen we meer op rekenen.’ Want ja, kinderen worden ziek en je hebt dan niet altijd een oppas klaarstaan. Plus, als je kinderen ziek zijn zou je als mama/papa toch het liefste zelf voor hen kunnen zorgen. Dus als je kinderen hebt ben je afgeschreven voor de arbeidsmarkt. Dan kan men niet meer op je rekenen blijkbaar.
Ikzelf heb een dochter van 3,5 jaar en een zoontje van 9 maand. Mijn dochter vindt het niet fijn om elke dag in de voorschoolse en naschoolse opvang te zitten, ze is ook nog zo klein. Elke dag vraagt ze of ze in de vooropvang of de naopvang moet en dan is ze helemaal teleurgesteld. Dat doet pijn aan mijn moederhart. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook best moeilijk vind om haar dagelijks van 7u30 tot 18u op school te laten zitten. 3,5 jaar is echt nog klein, dan hebben ze echt nog nood aan hun mama en papa dichtbij en dat kan ik hen dus niet geven ... Wanneer ze groter worden vinden ze het misschien net fijn om in de naschoolse opvang te blijven omdat hun vriendjes daar ook zitten en ze samen kunnen spelen, maar nu nog niet ...
Ik kan mijn kindjes dus eigenlijk alleen maar zien om hen eten te geven en in bed te leggen in volle avondspits. Niet rustig samen thuiskomen en nog even spelen maar thuiskomen en beginnen koken, soms eerst ook nog boodschappen doen, eten en hen naar bed brengen.
Dat kan toch echt niet de bedoeling zijn? We missen zo veel van onze kinderen, ze zijn maar één keer klein, en die tijd komt niet terug ...
Hoe is het mogelijk dat wij in zo’n situatie terecht zijn gekomen?! En dat we dit blijkbaar met z’n allen normaal schijnen te vinden?
