Vorige jaar is onze dochter van 7, Eléne, gestorven aan leukemie. Ze heeft een ontzettend dappere weg afgelegd. We hebben nog een dochter van 4, Louise, zij houdt ons gezin nog staande. Twee maanden geleden ben ik bevallen van onze tweeling, Lenn & Rosalie. Ons geschenk uit de hemel. Een emotionele rollercoaster... Ik ben beginnen schrijven, en dat helpt mij enorm.
In mijn omgeving zie ik heel wat mama’s worstelen met zelfzorg. Meer nog, ik ken eigenlijk meer worstelende dan niet-worstelende mama’s. Het gevecht met de balans tussen zorg voor de kinderen en zorg voor mezelf was ook mij tot twee jaar geleden niet vreemd. Gelukkig heb ik een geweldige huisarts die de weg wees naar een professioneel en hartelijk ondersteuningsnetwerk. Nu zet ik mezelf wel (én vaak) op de eerste plaats. Ik heb geleerd dat mij dat geen slechte moeder maakt. Integendeel, één dag de kinderen wegdoen, maakt van mij de dagen daarna een betere mama.
Kun jij ook zo slap liggen om de uitspraken van je kind? Heerlijk toch, die kinderlogica en bijdehante opmerkingen. Hier de leukste tien van mijn inmiddels 7-jarige zoontje:
Hyperemesis Gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid of gewoon ‘HG’ om niet over je tong te struikelen is een ernstige en zeldzame zwangerschapsaandoening. Waar de oorzaak ligt wordt nog volop onderzocht en er is nog niet al te veel over gekend. Tussen de 50% en 80% van alle zwangere vrouwen krijgen in meerdere of mindere mate wel eens te maken met zwangerschapsmisselijkheid. Wanneer wordt het dan ‘extreem’? Die grens is voor de medische wereld moeilijk af te bakenen. Maar wanneer de misselijkheid en het braken er voor zorgen dat je niet langer kan gaan werken, voor je kinderen kan zorgen of je huishouden kan doen, is het tijd om je vragen te beginnen stellen. Jammer genoeg worden diagnoses vaak pas gesteld na een eerste ziekenhuisopname.
“En, wanneer beginnen jullie eraan?” “Begin maar snel met kinderen!” “Al bezig?” “Snel kindjes maken plz!” - Slaat een glas cava af - “Ooh, ben je zwanger?!?!” “En zijn jullie nog niet aan’t proberen?” “Denken jullie al aan kindjes?!” Deze opmerkingen startten een viertal jaar geleden (lees: ik was toen 21 jaar, mijn verloofde 23 en we waren net verloofd). Op dat moment helemaal nog niet klaar om zelfs nog maar aan kinderen te denken. (Ik toch niet. Mijn vriend/ man is daarentegen geboren met een vaderinstinct.)
Waarom vraag je me niet hoe het met me gaat? Durf je niet? Heb je schrik van mijn antwoord en dat je niet zou weten hoe te reageren? Is dat de reden? Of vrees je dat ik zou beginnen te wenen en je je dan ongemakkelijk voelt? Waarom vraag je me niet hoe ik de dagen doorkom? Interesseert het je niet? Of denk je dat alles alweer z’n gewone gangetje gaat? Of wil je dat gewoon zelf heel graag geloven? Waarom benader je me niet? Voel je een soort schuldgevoel omdat jouw zwangerschap wel vlot ging, omdat jij wel een kindje rondlopen hebt? Is dat het? Of is het niets van dit alles en is voor jou echt alles al verleden tijd?
Ik moet het nog een laatste keer kwijt: die lockdown was toch echt … heftig! Ik bedoel niet de tweede golf, waarbij we konden afwisselen met zomerkampjes en speelkameraadjes, terrasjes en speeltuinen, maar die eerste in het voorjaar. Geen school, geen kameraadjes, geen babysit… Wel pakken onzekerheid, telewerk, en ondertussen een kleuter in huis zonder enige andere prikkels dan: ‘Mamaaaaa!!! Kijk mama! Kijk! Je kijkt niet mama!!’
Vorige jaar is onze dochter van 7, Eléne, gestorven aan leukemie. Ze heeft een ontzettend dappere weg afgelegd. We hebben nog een dochter van 4, Louise, zij houdt ons gezin nog staande. Twee maanden geleden ben ik bevallen van onze tweeling, Lenn & Rosalie. Ons geschenk uit de hemel. Een emotionele rollercoaster... Ik ben beginnen schrijven, en dat helpt mij enorm.
Als mamacoach ontmoet ik ontzettend veel ouders die zo hard hun best doen, die alles geven wat ze kunnen geven en nog meer. Soms geven ze zoveel van zichzelf dat ze niet doorhebben dat ze er stilaan aan onderdoor gaan …
