Ik zou liegen als ik zeg dat mijn intussen 18 oude maanden kleine meid nog niet eerder naar het strand is geweest. De eerste keer was ze ongeveer zeven maanden oud. Ik waagde me toen met buggy en baby over een strookje zand, waar we de eerste strandervaring opsnoven. De foto’s herinneren er ons aan dat ze het strand en zand van wel heel dichtbij heeft gezien. Mijn dochter kon toen nog niet zelfstandig zitten en dat was mama even vergeten, want de kleine meid rolde met haar snoetje in het zand. Ah ja, weer een ervaring rijker. Zowel voor haar als voor mij.
Zoals veel mama’s en papa’s ben ik volop bezig met de organisatie van een uitgesteld communiefeest. Helaas wordt het een feestje in onze beperkte bubbel (enkel ons gezin en de oma’s en opa’s), maar ik heb wat tips om er toch een speciaal feestje van te maken!
De coronacrisis herleidde al onze activiteiten tot bubbels. Logischerwijs hebben we dus meer tijd doorgebracht met leden van ons gezin. “Maar was dat wel quality-time?”, begon ik mij af te vragen.
Mijn naam is Lisa, ik ben 23 en mama van twee jongens. Een echte #Boysmom van “2 onder 2”! De laatste loodjes, wel ja, het is cliché maar die wegen echt wel het zwaarst. Mijn eerste bevalling is zeer goed en volledig natuurlijk verlopen, ik was dus vol goeie moed om nog een keer zo vlot te bevallen.
Een bloeding en later nog één. Gevolgd door een ziekenhuisopname van 5 weken voor mijn papa. Dat was de eerste helft van mijn zwangerschap. Ik dacht toen nog dat het al voldoende was geweest met de emoties. Tot ze me op 28 weken vertelde dat ik volledig plat moest liggen. Mijn baarmoederhals was al veel te kort en ik had te veel weeën. Dus stak ik braaf elke ochtend en elke avond Utrogestan op en deed verder niets.
Ik merk dat je groter wordt. Dat je niet meer helemaal op mijn schoot past, dat je benen te lang worden, je lijf te groot. Ik zie het met lede ogen gebeuren, hoe je zomaar ineens onder mijn neus groeit.
Ik zag het eens in een film: eerst even oefenen met een puppy en dan hopen dat je als koppel klaar bent voor een baby. Dit was initieel ons plan niet, maar het is uiteindelijk wel zo uitgedraaid (toen we online de foto's van het nestje puppy's zagen, was er eigenlijk al geen weg meer terug). Sinds november 2018 maakt beige Border Collie Vito deel uit van ons gezin. Een jaar later (2,5 maand vroeger dan voorzien) kreeg hij er een 'zusje' bij, Céleste.
Deze tekst heb ik geschreven voor ons dochtertje Louise, enkele maanden nadat haar grote zus is overleden aan leukemie. Ze is nu net 4 jaar geworden. Haar leven is op korte tijd drastisch veranderd en ik heb heel veel bewondering voor haar, voor de manier waarop ze omgaat met alles.
Mijn zoon is een moeilijke eter. En dat blijft zo. Hij maakt stapjes, maar geen sprongen. Bij elk nieuw ding dat hij wil proberen, maak ik een innerlijk vreugdedansje. Hij heeft al een lange weg afgelegd, met veel muizenstapjes. Maar op elk mini-schoorvoetend pasje vooruit ben ik trots.
Nu de zomervakantie gedaan is en het leven (eindelijk) weer wat normaal is, zitten veel ouders terug in de combinatie werk – gezin – huishouden. En dat vraagt energie. Langs de ene kant is het fijn dat de kinderen weer naar school en de opvang kunnen. Langs de andere kant brengt dit gepuzzel met zich mee: wie staat er om half vier aan de schoolpoort? Wie brengt de kinderen op woensdag naar de voetbal? Enzovoort. En dan heb je nog je werk en het huishouden. Al deze balletjes in de lucht houden vraagt best wel wat energie.
