‘Laten we op skireis gaan,’ dacht ik. ‘Dat worden prachtige gezinsherinneringen,’ dacht ik. Verkeerd gedacht. Die skivakantie was nochtans geen bevlieging. Al sinds mijn dochter zeven jaar geleden leerde stappen, droom ik ervan om haar op de latten te zien staan. Een zoon en een pandemie later was het dan eindelijk zover. Ik zag ons al met z’n vieren gezellig de berg afglijden, genietend van het uitzicht, met de zon op ons gezicht. Tot zover de Instagramversie van mijn droom. De realiteit zag er ietsjes anders uit.
Zodra ik ’s avonds het licht uitknip, kruipt mijn zoontje altijd tegen me aan. Dat heeft hij al duizenden keren gedaan. Heerlijk vind ik dat, hoe we dan tegen elkaar aan liggen en hoe ik hoor dat zijn ademhaling trager en dieper wordt. Mijn hart wordt telkens overspoeld met liefde terwijl ik mijn kleine soulmate help om de slaap te vinden.
Dit is Hondje. Hondje bevindt zich meestal onder de arm van het peutermeisje, bij voorkeur in een wurggreep. Hondje wordt vanonder die arm overal mee naartoe gesleurd: van de kinderopvang naar huis, van oma naar omie, van de speeltuin naar de winkel, van op de loopfiets naar het zitje in de auto, van bad naar bed.
Afgelopen krokusvakantie gingen de oudste en ik samen op citytrip naar Berlijn. Zonder de papa, zonder de jongste. Het was even afwachten hoe dat zou verlopen, zo gewoon wij tweetjes, maar het was absoluut voor herhaling vatbaar. Meer nog, ik vind het een echte aanrader om alleen met één kind op stap te gaan!
Ze houdt haar handen een halve meter uit elkaar terwijl ze me betekenisvol aankijkt. 'Zo groot', gebaart ze. Aan de andere kant van de tafel zit haar puberdochter, gebogen over haar gsm. Lief, blond en knap. Vrolijk. Over haar heeft ze het.
Meestal bereiken mijn kinderen wel het niveau van beschaafdheid. Ik kan gerust met hen naar de winkel gaan, zonder het pand half afgebrand en door-kleuters-getraumatiseerde mensen achter te laten. Ik kan echt wel met hen buitenkomen. Want, meestal weten ze te presteren buitenshuis. Hebben ze manieren. Luisteren ze. De apenstreken houden ze voor in onze huiselijke jungle.
Slaapwandelen gebeurt altijd tijdens de diepe slaap, wanneer het bewustzijn zo goed als uitgeschakeld is. Vandaar dat je kind zich ’s ochtends niets herinnert van zijn nachtelijke ontdekkingstocht. Let dus vooral de eerste drie uur na het slapengaan op trippelende voetjes en opengaande deuren.
Zou de wereld niet wat minder complex zijn als we ons eens wat vaker als peuter zouden mogen gedragen? 'Nee' wordt het nieuwe 'ja', directe communicatie de vaste stijl in onze omgang. Ik zeg nu niet dat dit de ideale oplossing voor elke dag is, maar misschien kan het wel één keer per maand? Of toch ene keer per jaar?
“Wat moet ik toch doen met al die tekeningen en werkjes? Het zijn er zoveel dat ik het overzicht zoek ben…” Als opruimcoach is dit een van de standaard vragen die ik krijg bij gezinnen met kinderen. Het klassieke antwoord dat je tegenwoordig van iedereen wel zal krijgen is “Digitaliseer dat!” Ik sta helemaal achter dit antwoord, maar hoe begin je eraan als je meer dan 100 tekeningen en 30 knutselwerkjes hebt liggen?
