Zoeken

Laten we eerlijk zijn, elke ouder heeft wel eens het arsenaal aan opvoedingstrucjes leeggeplunderd in een poging het huis enigszins bewoonbaar te houden. ‘Aan tafel blijven zitten terwijl je eet!’ ‘Niet op je broer tekenen!’ ‘Niet proberen of je met een trampoline écht door het plafond kan!’ Maar soms, heel soms, moet je naar zwaarder geschut grijpen. Enter Sinterklaas, de man met de baard én de kracht om kinderen tijdelijk in modelburgertjes te transformeren. En ja, ik “gebruik” hem zonder enige gêne.

Mijn dochtertje zit nu in het eerste leerjaar.  “Een heel belangrijk jaar!” zegt iedereen mij. Als ze hier iets missen dan dragen ze dat hun hele verdere (school)leven mee.  Dus zit ik er mee bovenop, maak ik elke dag mee huiswerk en volg alles goed mee op en alles wat je wilt. Maar is dat dan wel goed? Moet je hen niet meer zelfstandig leren zijn? Of is dat dan pas voor als ze ouder zijn?

Laten we eerlijk zijn, het beeld dat de maatschappij heeft van “mama’s-kindjes” is niet altijd positief. Zo worden ze nogal eens bekeken als zwak en bepamperd of als weinig zelfstandig, terwijl we als mama natuurlijk willen dat onze zonen opgroeien tot mannen die sterk in hun schoenen staan. Maak je echter geen zorgen: uit onderzoek blijkt een nauwe band tussen moeder en zoon net een groot pluspunt te zijn! 

Twee dagen oud. Twee nachten op de materniteit. Twee nachten in deze ziekenhuiskamer. Twee nachten opstarten met borstvoeding. Twee nachten amper geslapen. Nacht twee: insert krampen.

Eén van de dingen die elke moeder zich afvraagt, en zich blijft afvragen, is: 'Doe ik het wel goed? Ben ik goed genoeg? Pak ik de opvoeding 'juist' aan?' Klinisch psychologe Shefali Tsabary heeft daar een antwoord op. 

Ik ben een stresskip. What can I say? Wat niet helpt aan de zaak is dat ik multitask. Dat klinkt chic of in deze tijden zelfs een beetje stoeferig, maar eigenlijk is dat het allesbehalve. Ik word er vaak gewoon heel moe van. Maar gelukkig heb ik sinds kort een dagelijkse ontstressmanier gevonden.

Ik herinner me nog hoe opgelaten ik me voelde als mensen me zeiden dat ik zoveel mogelijk moest genieten, toen mijn oudste net was geboren. Met die uitspraak voelde het alsof er mij druk werd opgelegd. Want genoot ik wel genoeg? Deed ik dat wel goed, als nieuwbakken mama? En als ik heel eerlijk was met mezelf, was ik niet net iets te veel van mijn sokken geblazen door al het nieuwe wat op me afkwam, door de hormonen en de vermoeidheid, om te kunnen zeggen dat ik echt genoot?

Een scheiding betekent vaak een gevoel van verlies. Een verlies van hoe het gezin eruitzag, van het dagelijks contact met je kinderen, en van een deel van je oude leven.