Een mama zit met haar handen in het haar: haar dochtertje zal niet zindelijk zijn tegen 1 september. Ze weet niet goed wat te doen en vraagt ons om advies.
We hebben het op Mama Baas al eerder gehad over de onrealistische manier waarop ouders en kinderen soms worden voorgesteld op foto’s. Mooie jurken zonder vlekken, gekamde (zelfs gestylede) haren, nette eettafels, kinderen die altijd (proper) gekleed zijn, ouders zonder wallen en zonder eindeloze sloten koffie… heu, ken JIJ er zo? Nope, wij ook niet… en deze mama’s hadden er ook genoeg van.
Het verstand komt met de jaren. En al zeker als je kinderen hebt. Het lijkt contradictorisch, want door het permanente slaaptekort, het oeverloze babygebrabbel en de overload aan Bumbalees voel je je als kersverse ouder soms met de minuut dommer worden. Maar maak je geen zorgen: eens je kind zo’n drie à vier jaar oud is, win je die verloren gegane hersencellen een voor een terug. Die hersencellen die je in de eerste levensjaren van je kind bent kwijtgespeeld althans. De cellen afgestorven door de bacchanalen in je eigen jeugd mag je wel degelijk vergeten.
Toen ik onze oudste had gekregen en dat een nogal pittige veeleisende baby bleek te zijn, vertelde een andere moeder mij “je moet meer dan één kind nemen, dan weet je dat niet alles aan jou ligt.”
Met deze titel schep ik wellicht verkeerde verwachtingen, maar wat zich onlangs tijdens het shoppen afspeelde, kan ik onmogelijk anders omschrijven. Het was nochtans goed begonnen: mijn zoon was bij het binnenstappen van de winkel wild enthousiast. Het feit dat hij de tablet die zich achteraan de winkel bevond had gespot, verklaart zijn uitbundigheid misschien ook wel.
Nu ik voor de tweede keer mama ben, al bijna een jaar ondertussen, moet ik constateren dat er toch wel wat verschilletjes zijn in mijn ‘aanpak’ van mijn tweede spruit …
6.20 uur: De wekker gaat. Voor het eerst in weken is mijn zoon er blijkbaar niet om 5 uur. Dat wordt haasten om op tijd op mijn werk te geraken, bedenk ik mij terwijl ik naar de kinderen hun kamer wandel om ze uit bed te zetten.
Er zijn veel dingen veranderd sinds ik mama ben, maar één van de opvallendste veranderingen is mijn constante angst dat er iets met mijn kindjes zou gebeuren. Vroeger durfde ik alles, was ik de eerste om iedere uitdaging aan te gaan. Nu ben ik diegene die aan de kantlijn naar de kindjes staat te roepen dat ze moeten oppassen… Eigenlijk valt de constante angst zelfs beter te omschrijven als een enorme, panische angst…
Als mama (of papa) worden we verondersteld altijd lief en geduldig om te gaan met onze kroost. En natuurlijk doen we ons best om zo goed mogelijk aan dat ideaal te voldoen. Maar af en toe gaan we ook weleens uit de bocht, als we eerlijk zijn. Meer nog, blijkbaar doen we allemaal dingen die volgens onze kindertjes écht niet door de beugel kunnen.
