Ik heb twee prachtige zonen. Ze maken me elke dag aan het lachen. Ze zijn lief, vrolijk en enthousiast (soms toch). Ik ben ongelooflijk trots op hen. En hoewel ik soms echt zou willen dat de tijd bleef stilstaan, groeien ze als kool. Het lijkt wel alsof ze er elke ochtend net iets groter en net iets wijzer uitzien dan de dag ervoor. Terwijl de tijd voorbij raast, zijn er toch een aantal lessen die ik mijn zonen absoluut wil meegeven vooraleer ze volwassen zijn.
Je kinderen opvoeden samen met je ex, dat is nooit evident. Er komen heel wat compromissen en opofferingen bij kijken – zelfs als je in alle vriendschap uit elkaar bent gegaan. De verschillende roosters en verschillende opvoedingsstijlen met elkaar verenigen maken het sowieso al niet gemakkelijk – en tel daar in sommige gevallen nog een pijnlijke breuk bij en het begint verdacht veel op een nachtmerrie te lijken.
Wellicht moeten we je niet vertellen dat veel prijzen de voorbije jaren serieus de hoogte in gegaan zijn. Maar hoe zit dat met het zakgeld van je kinderen? Moet je dat mee indexeren omdat alles duurder is geworden?
Er is de laatste tijd veel te doen over kleuters die zindelijk moeten zijn op 2,5 jaar. Zo schrijft Zuhal Demir, Minister van Onderwijs, in haar beleidsnota: “We verwachten dat kleuters die starten in het kleuteronderwijs zindelijk zijn zodat leraren in de kleuterschool zich op hun kerntaak kunnen focussen.” Maar kan dat eigenlijk wel, zindelijk zijn op 2,5 jaar? Mogen we dat van alle kinderen verwachten? Wat zegt de wetenschap hierover? Laten we dit eens van dichterbij bekijken.
De vraag is, hoe worden onze rugzakjes gevuld in het leven? Wel, een kleine vooraf. Ik ben een mama van twee bloedjes van kinderen. Een blond meisje, 12 jaar en een donkerblonde jongen, 8 jaar. Ik voldeed naar de buitenwereld aan dat klassieke plaatje van voorbeeldgezin. Ik leefde 10 jaar lang samen met mijn ex-partner. Naarmate het samenzijn vorderde voelde ik aan dat ik niet in die structuur van huisje en tuintje paste.
Dat het witte blad dat we bijna vijf jaar geleden in onze armen kregen beetje bij beetje wordt volgeschreven en volgetekend. Door ons, de school, door vriendjes, familie, de wereld.
Elk kind heeft weleens mindere momenten. Kinderen durven te bijten, te schreeuwen, te slaan of een leugentje te vertellen – en vaak voelen ze zich daar achteraf schuldig over. Ze vragen dan: 'Ben je boos op me?' of zeggen zelfs: 'Je ziet me nu niet meer graag’. Ouders reageren dan vaak met de goedbedoelde uitspraak: 'We zien je wél graag, maar we houden niet van je gedrag.'
Laten we eerlijk zijn, elke ouder heeft wel eens het arsenaal aan opvoedingstrucjes leeggeplunderd in een poging het huis enigszins bewoonbaar te houden. ‘Aan tafel blijven zitten terwijl je eet!’ ‘Niet op je broer tekenen!’ ‘Niet proberen of je met een trampoline écht door het plafond kan!’ Maar soms, heel soms, moet je naar zwaarder geschut grijpen. Enter Sinterklaas, de man met de baard én de kracht om kinderen tijdelijk in modelburgertjes te transformeren. En ja, ik “gebruik” hem zonder enige gêne.
Ik heb twee kinderen: een meisje van 14 en een jongen van 10. En nu ga ik in clichés vervallen. Ik zie ze graag, maar als mama zijnde is het voor mij een intense, pittige tocht die veel van me vraagt. Enerzijds sukkel ik erg met mijn gezondheid (zowel fysiek als mentaal) en anderzijds ben ik heel erg gevoelig.
Er zijn heel veel situaties waarin je als ouder boosheid of frustratie kan ervaren naar je kind toe. Herkenbare situaties voor veel ouders zijn wanneer je kind niet lijkt te luisteren of dingen doet die niet mogen, wanneer je jezelf eindeloos moet herhalen, wanneer ze niet voortmaken terwijl jij gehaast bent, wanneer ze heel druk zijn terwijl jij net nood hebt aan rust …
