Kids, ze verbazen je elke dag. Zo vind ik het ongelooflijk hoe ze bijvoorbeeld al op jonge leeftijd dezelfde uitspraken doen, identieke handbewegingen vertonen en redeneringen maken als jij … of als hun papa.
Er zijn van die momenten die je eigenlijk nooit wil loslaten. De geboorte van je kindjes, de eerste dag naar de crèche, de eerste woordjes, de eerste stapjes, de eerste schooldag … Om die momenten voor altijd dichtbij te houden, heb ik twee tips.
Daar sta je dan. Het moet er eens van komen. Je hebt met veel bravoure het potje in huis gehaald in de hoop dat die groeiende peuter van jou voor eens en voor altijd van de luiers zal verlost zijn. Jouw peuter, die zich heer en meester waant, mag nu ook tonen dat hij/ zij al 'groot' is.
Ken je het? Die beelden die je als prille twintiger in je hoofd hebt van je leven als dertiger? Toffe job. Knappe man. Twee dotjes van kinderen. Maar. Op je 25 is er nog geen man gepasseerd die aan Ryan Gosling kan tippen.
Ik hoor mama's soms klagen over hun peuter in de 'terrible two'-fase, maar volgens mij begint dat toch al wat vroeger hoor. Vanaf wanneer doet je kind ‘bewust’ iets verkeerd? Zijn ze op hun 1 nog wel altijd even onschuldig?
Geometrische figuren integreren in je interieur, da’s al eventjes hip, Behangpapier met ruiten, kubussen of driehoekjes, lampen met abstracte frames, zigzagvormen op kussens en plaids … En dat alles kun je ook perfect toepassen bij de decoratie van de babykamer.
Perfect? Neen, dat zijn ze niet. Maar wij vrouwen moeten ook af en toe toegeven dat we al eens een steekje laten vallen. Geen geschikter moment voor een ode aan de papa’s dan op Vaderdag. Of toch aan de papa van mijn twee meisjes.
