Dat het witte blad dat we bijna vijf jaar geleden in onze armen kregen beetje bij beetje wordt volgeschreven en volgetekend. Door ons, de school, door vriendjes, familie, de wereld.
Elk kind heeft weleens mindere momenten. Kinderen durven te bijten, te schreeuwen, te slaan of een leugentje te vertellen – en vaak voelen ze zich daar achteraf schuldig over. Ze vragen dan: 'Ben je boos op me?' of zeggen zelfs: 'Je ziet me nu niet meer graag’. Ouders reageren dan vaak met de goedbedoelde uitspraak: 'We zien je wél graag, maar we houden niet van je gedrag.'
Ik heb twee kinderen: een meisje van 14 en een jongen van 10. En nu ga ik in clichés vervallen. Ik zie ze graag, maar als mama zijnde is het voor mij een intense, pittige tocht die veel van me vraagt. Enerzijds sukkel ik erg met mijn gezondheid (zowel fysiek als mentaal) en anderzijds ben ik heel erg gevoelig.
Ieder heeft zo zijn kleine pleziertjes, een guilty pleasure die af en toe of op regelmatige basis zorgt voor een klein gelukje. Voor deze mama is dat een lekker ijsje, liefst elke dag. Maar wanneer haar broer en schoonzus komen logeren, zorgt dat ijsje voor een flinke haar in de boter.
We willen graag dat onze kinderen luisteren. En liefst zonder dat we eerst drie keer moeten tellen of dreigen met geen tablet. Maar werkt straffen eigenlijk wel? En hoe stel je grenzen zonder zelf uit te barsten?
Laten we eerlijk zijn, elke ouder heeft wel eens het arsenaal aan opvoedingstrucjes leeggeplunderd in een poging het huis enigszins bewoonbaar te houden. ‘Aan tafel blijven zitten terwijl je eet!’ ‘Niet op je broer tekenen!’ ‘Niet proberen of je met een trampoline écht door het plafond kan!’ Maar soms, heel soms, moet je naar zwaarder geschut grijpen. Enter Sinterklaas, de man met de baard én de kracht om kinderen tijdelijk in modelburgertjes te transformeren. En ja, ik “gebruik” hem zonder enige gêne.
Er zijn heel veel situaties waarin je als ouder boosheid of frustratie kan ervaren naar je kind toe. Herkenbare situaties voor veel ouders zijn wanneer je kind niet lijkt te luisteren of dingen doet die niet mogen, wanneer je jezelf eindeloos moet herhalen, wanneer ze niet voortmaken terwijl jij gehaast bent, wanneer ze heel druk zijn terwijl jij net nood hebt aan rust …
De afgelopen jaren is er steeds meer aandacht voor het betrekken van ouders bij de schoolloopbaan van hun kinderen, ook in de kleuterschool. Ouderbetrokkenheid wordt vaak gezien als een middel om de schoolprestaties van kinderen te verbeteren. Tegelijkertijd wordt het concept van ouderbetrokkenheid steeds complexer, mede door de toenemende diversiteit in gezinsstructuren, zoals co-ouderschap na een scheiding. Wat vaak over het hoofd wordt gezien, zijn de specifieke ervaring en de unieke behoeften van co-ouders, die door hun gezinsstructuur met extra uitdagingen te maken hebben die de ouderbetrokkenheid kunnen beïnvloeden.
Ouders menen het ontzettend goed en hebben het beste voor met hun kinderen. Tegelijkertijd zie ik als mamacoach - geschoold in de Nieuwe Autoriteit - heel veel ouders die in vaak terugkerende valkuilen trappen. Graag zet ik even op een rij welke goede bedoelingen tegen de ouders keren en de effectiviteit en het plezier van het ouderschap ondermijnen.
Wat gaat er door het hoofd van je kind als je hem/haar hebt verteld dat jij en je partner uit elkaar gaan? Gezinstherapeute Barbara geeft een paar tips over een aantal zaken waarop je als ouder kunt letten. Dat het niet altijd even eenvoudig is om toe te passen, staat vast. Maar het loont zeker de moeite om het voor je kinderen te proberen...
