Cleo is zwanger en wordt een bewust alleenstaande mama van een dochtertje dat nu al heel graag gezien wordt. Ze schrijft een brief aan haar toekomstige dochter. Zo mooi…
De lente is in het land, en dus trekken jonge gezinnen graag naar het park. En dat is bij de royals niet anders: ook Kate Middleton genoot met haar kroost en wat vrienden van een ontspannen dagje in het park. Tijdens dat uitje speelden prins George en zijn vriendjes echter met speelgoedpistooltjes, en dat viel niet bij iedereen in goede aarde.
Je kindje dat te vroeg werd geboren moeten achterlaten in het ziekenhuis, dat is hartverscheurend. Het UZ Brussel heeft echter een fijne oplossing bedacht om die pijn wat te verzachten: sinds kort staat er een webcam gericht op élk bedje van de dienst Neonatologie.
Ik ben Tine, mama van drie kindjes. Na onze twee dochtertjes Lola en Susan besloten we om nog voor een derde kindje te gaan, onze kers op de taart! Bij de vorige twee geboortes legden we een klassieke geboortelijst bij één of twee winkels, maar we vonden het telkens jammer dat we beperkt waren in onze keuze van producten. Er bestaan zóveel toffe winkels en webshops, waar we overal wel een beetje van op onze lijst willen.
Op mijn veertigste zou het eindelijk gebeuren. Na jaren afzweren dat ik kinderen wou, was ik via IVF toch nog zwanger geraakt. Vol spanning wachtte ik af naar dat kleine mensje dat door zijn komst mijn hele leven op zijn kop mocht zetten. De bevalling zou vlot gaan. Dat had ik me vooral ingeprent om mijn stressgehalte onder de grens van ‘paniek’ te houden. Mijn kleine ventje zou enkel en alleen het allerbeste van mezelf krijgen! Mijn hele lijf en leden zou ik afstemmen op dat kleine mormeltje. Dat was gewoon een zekerheid, punt! Ik zou mijn uiterste best doen om borstvoeding te geven, want dat was toch wat je als mama hoorde te doen, niet?
Je kind zindelijk krijgen, dat gaat meestal niet vanzelf, helaas. Er komt heel wat bij kijken: doorzettingsvermogen, tonnen geduld en hopen was, om maar een paar dingen op te noemen. Gelukkig kunnen we er ook al eens mee lachen, zoals bij de tweets van deze ouders!
Man man, wat een week was me dat weer… De energiereserves die opnieuw (althans gedeeltelijk) waren aangevuld na bijna 2 weken verlof, zijn alweer helemaal opgebruikt… Donderdag, toen mijn vriend en ik bijna klaar waren om naar het werk te vertrekken, bleek ons meisje een serieuze buikgriep te hebben. Heel de dag braken, dokters bellen om raad te vragen en voorzorgen te nemen tegen uitdroging, een hangerige baby die enkel bij mama wou zijn, je kent het wel… Gelukkig konden we allebei thuis blijven van het werk, want zo’n buikgriep bij je kind is niet alleen emotioneel lastig/vervelend, maar stelt ook een hoop praktische problemen (zo veel was verzamel je normaal nooit op 1 dag tijd). En dan is het wel fijn als je die last kan delen.
Het zit zo. Mijn zoon is net 2. En hij kent geen gevaar. Hij ziet enkel 'leuke uitdagingen'. Ik weet niet hoe het bij andere jongensmama’s gaat, maar een ochtend met mijn zoon is net een spannend spelletje mijnenveger 'in real life'.
“Je hebt mijn neus,” was het eerste wat ik tegen mijn zoontje zei toen de gynaecologe hem te voorschijn haalde. Zo lang had ik er naar uitgekeken om die kleine astronaut in mijn buik voor het eerst te mogen begroeten. En toen was het zover. De eerste aanblik leverde een herkenning op die bij mij meer zou losmaken dan aanvankelijk ingeschat. Het was namelijk voor de eerste keer dat ik me ten volle in een andere mens kon weerspiegelen, aangezien ik niet veel gelijkenissen vertoon met de familie waarin ik opgroeide.
