Ik heb kinderen altijd al graag gezien. Als ‘klein’ meisje zorgde ik op de speelplaats al voor de kleuters, speelde ik mama met mijn poppen, … Ik keek (en kijk nog steeds) heel hard op naar mijn mama. ‘Later word ik mama!’, ja dat leek me wel wat! Ik studeerde ook niet voor niks voor leerkracht. Kinderen iets bijleren op een leuke manier, wauw! Ja, dat wilde ik doen.
In de rubriek ’10 vragen aan…’ stellen we telkens dezelfde 10 vragen aan verschillende mama’s (en papa’s). Deze week beantwoordt mama Eline onze vragen!
Kinderen die emotioneel competent zijn, voelen zich beter in hun vel, zijn succesvoller, ervaren meer persoonlijke voldoening en kunnen beter overweg met anderen. Klinkt goed, is het niet?! Toch kunnen we als opvoeder meer doen om de emotionele competentie van kinderen te verhogen.
September. Net voor de maan klokslag middernacht sloeg kwamen we aan in het ziekenhuis. Na een helse dag vol pijnen voor mijn vrouw en terwijl het angstzweet van mijn aangezicht droop richting de kliniek bonsde mijn hart letterlijk in mijn keel. Die dag zou het gebeuren. Die dag zou ik papa worden van een wonder dat luistert naar een naam vol betekenis. Een naam die we beiden kozen en waarvan we overtuigd zijn dat hij bij haar zou passen.
De Amerikaanse psychologe en schrijfster van onder meer het boek The Gentle Parenting Book Sarah Ockwell-Smith stelt dat je een driftige peuter maar beter niet bestraft of negeert, en wel om vier redenen. Een waardevolle en verhelderende benadering voor als je het graag op een meer gentle manier aanpakt…
Je vergeet zo snel hoe ze waren als ze klein waren… gelukkig zijn er nu uitbundig veel video’s en Facebook memories om je daaraan te herinneren. Onlangs zag ik zo’n video van een jaar geleden. Zelfs een paar seconden was voldoende om te beseffen hoeveel er verandert tussen twee en drie jaar. Ook al zien ze er grotendeels hetzelfde uit, maar dan wat groter en (in ons geval) minder blond.
‘Ik heb een tweeling van 10 jaar en één van hen voelt zich steeds tekort gedaan, terwijl wij hen wel degelijk dezelfde waarden en normen proberen mee te geven. We hebben ze steeds als twee individuen bekeken en nooit als één geheel, terwijl mensen rondom ons dat wel vaak doen. Uiteraard wordt er qua materiële zaken wel gekeken dat ze zo goed als het kan hetzelfde in waarde hebben. Ze zijn namelijk wel even oud. Zelf vinden ze het tweeling zijn niet altijd even fijn.’
Het hakt er stevig in. Al de verhalen over seksueel grensoverschrijdend gedrag raken mij niet alleen als mens, maar ook als ouder. Of je nu dochters of zonen hebt. Het idee dat je kind ooit slachtoffer wordt van dergelijk feiten. Of dader. Vreselijk.
Mijn jongste dochter is verslaafd aan mij. Het klinkt misschien grappig, maar het is momenteel heel zwaar. Ik moet alles doen voor haar. Mijn lief mag ‘s nachts niet opstaan voor haar, hij mag zelfs geen boterham smeren of ze weigert de boterham. Als ik er niet ben dan valt het wel mee. Maar als we samen thuis zijn, dan is het echt een hel. Ook voor hem is het echt niet fijn dat ze hem altijd afwijst. En voor de oudste is het ook niet leuk dat al mijn aandacht naar de jongste gaat. Is dit veel voorkomend?
Mijn driejarige kleuter wordt er elke dag mondiger op. En oh, wat vind ik dat geweldig … Conversaties met mijn babbelgrage spruit, tijdens een doorsnee week.
