Emily Courtney, een 32-jarige vrouw uit Bristol, kwam vervroegd in de menopauze terecht nadat ze was bevallen van een tweeling. Al in haar tienerjaren had haar mama erop aangedrongen om advies in te winnen omtrent vervroegde menopauze, net omdat ze er zelf al op haar dertigste mee geconfronteerd werd. Maar ze werd toen afgewimpeld door dokters die haar zeiden “dat ze gewoon op jonge leeftijd kinderen moest krijgen”, wat natuurlijk belachelijk advies is. Ook toen ze een paar jaar later hulp zocht, had ze het idee dat niemand luisterde naar haar bekommernissen.
Als je mama wordt, krijg je automatisch te horen hoe je prioriteiten moet stellen. Dat quality time met je kinderen op de eerste plaats komt. Maar … tegelijk hoor je dat het oké is om egoïstisch te zijn en dat jij ook zelf op de eerste plaats moet komen. Om daarna te horen dat je ook je partner niet mag vergeten. Of je carrière. Of je dromen.
Ik weet eigenlijk niet of dat echt een ding is, eindeschooljaarsvermoeidheid, of dat het gewoon in mijn hoofd zit. Het is in elk geval een jaarlijks terugkerend fenomeen hier, dat we allemaal snakken naar vakantie en wat meer rust. Of ligt het aan ons?
Afstuderen na hogere studies, het is een speciaal moment. En voor sommige ‘oudere’ studenten aan de Amerikaanse Princeton School of Public and International Affairs was het extra speciaal toen ze het podium op mochten met hun kind.
Wanneer een peuter een driftbui krijgt, dan zijn er twee populaire manieren om daarmee om te gaan. Sommige ouders negeren de peuter als die aandacht zoekt via een driftbui en belonen de peuter bij goed gedrag. Andere ouders willen hun kind discipline bijbrengen en straffen hun kind bij een driftbui, bijvoorbeeld door het in de hoek te zetten. Maar werken deze strategieën echt? Kinderpsychologen en neurowetenschappers denken van niet.
Hier zijn vier redenen om in het vervolg op een andere manier te reageren op een driftbui:
Een baby’tje, zo’n schattig knolletje. Die billetjes, die teentjes, die vingertjes, die kaakjes … ooooh, om in te bijten! Heb jij ook dat gevoel dat je je baby zou willen opeten? Da’s volledig normaal. Meer nog: het toont aan dat je een goede mama of papa bent. En ja, dat is wetenschappelijk onderbouwd.
Het einde van het schooljaar lonkt. En eerlijk: daar ben ik zo blij om. Want wat ben ik moe. Eindeschooljaarsvermoeidheid. Of het is een opflakkering van het chronisch-vermoeide-mama-syndroom? Als beide nog geen ding zijn, dan roep ik ze nu wel in het leven. Maar wat kan je eraan doen? Hoe laad ik mijn batterij op voor ze volledig in het rood staat?
Als je de mama of papa bent van een kind met een sterk karakter, dan weet je het wel: ze kunnen je serieus wat grijze haren bezorgen. Pas op, zo’n vurige kinderen zijn geen “slechte kinderen”, integendeel. Het zijn meestal lieve, zorgende, fantastische kleine mensen die van hun vrienden en familie houden, die het goed willen doen op school en thuis en die graag willen dat je hen ziet als een “goed kind”. Maar dan alleen als het op hun manier gebeurt en als zij de baas mogen spelen. Dus ja, een uitdaging kunnen ze wel zijn. En dan herken je deze dingen wellicht:
Een tijd geleden kreeg een vrouw vier maanden cel omdat ze haar twaalfjarige zoon drie jaar geleden een klap had gegeven. Volgens haar advocaat ging het enkel om een “pedagogische tik”, maar de rechter was het daar niet mee eens. Psychologe Anky De Frangh vertelt ons meer over de zin en onzin van zo’n pedagogische tik, en van straffen in het algemeen.
Stress is niet gezond, dat weten we allemaal. Maar zeker voor kinderen kan het nefast zijn. Wendy Peerlings schreef er in 2008 al een boek over ('Stresskids') en praatte erover in Klasse. "Stress verpest de hersenen waardoor je niet meer goed kan nadenken. Alle energie gaat naar één stukje van de hersenen, het stukje dat voor overleven zorgt. Dat maakt dat het stukje voor 'leren' helemaal genegeerd wordt."
