Peuters: die kleine mensjes die je hart doen smelten met hun glimlach, maar je ook tot wanhoop kunnen drijven met hun driftbuien. Wat gaat er om in hun hoofdjes? Waarom zeggen ze zo vaak "nee"? En hoe ga je als ouder om met die eindeloze stroom van emoties en "zelf doen!"-momenten?
Kinderen die veerkrachtig zijn, zijn beter bestand tegen stress en tegenslag. Ze hebben zelfvertrouwen, durven hulp vragen, geven hun grenzen aan en genieten van kleine dingen, ook als het leven even niet meezit. Wat bepaalt nu of kinderen opgeven of juist volharden? Hoe kan je de veerkracht van je kind stimuleren?
Onze eerste twee kindjes waren meisjes, en dat vond ik perfect. Ik was gek op mijn meisjes. Ik begreep meisjes. Meisjes waren mijn ding. Toen we te horen kregen dat ons derde kindje een jongen was, sloeg ik eigenlijk een beetje in paniek. Wat moest ik doen met een jongen? Ik had schrik dat ik hem niet zou begrijpen. Meer nog, ik had schrik dat ik hem niet zo graag zou zien als mijn meisjes.
Als je kindjes hebt die naar school gaan, dan herken je het waarschijnlijk wel. Je vraagt enthousiast “En, hoe was het vandaag op school?”. Waarna je bengel de schouders ophaalt en “goed” mompelt. Die ongeïnspireerde vraag leidt dus meestal niet bepaald tot een verhelderend gesprek … De Amerikaanse mama Sara Goldstein bedacht daarom 30 alternatieve vragen die wél zorgen voor een geanimeerde conversatie. Zo heb je tenminste een idee van hoe de dag van je kind er uitzag!
Ik ben een man van 39 jaar en ben op deze website terechtgekomen via een artikel over de kinderwens van een single vrouw. Ik zit met een gelijkaardig 'probleem' als ik het zo mag uitdrukken.
Vandaag had ik een goede mama-dag. Je weet wel, het soort dag waarop je boodschappen doet zonder peutercrisis, waarop de kindjes mooi fruit en groenten eten en je iets Pinterestwaardigs ineenknutselt.
Ik ben nooit een ochtendmens geweest. En mijn kindjes hebben daar weinig aan veranderd. Let op, ze proberen wel hoor! Door mij lekker vroeg uit mijn bed te jagen. Maar zelfs al ben ik ‘uit’ mijn bed, dan nog ben ik niet echt wakker. En mijn girls? Die hebben, vrees ik, een aardje naar hun moeder.
Dit gedicht schreef ik omdat mensen de stilgeboorte van mijn zoontje blijven bekijken als een miskraam. Arthur was bijna 20 weken in mijn buik, hij was 24cm en woog tussen de 500 en 600gr toen hij stierf. Hij werd stil geboren, maar mensen bekijken dat anders, en die erkenning hebben we als sterrenouders zo nodig …
Weet je nog die zomer? Toen je zelf een kind was, in de jaren 80 of 90? Urenlang buitenspelen met vriendjes, of ravotten in de tuin, of stiekem wat televisie kijken als mama of papa het niet zagen. Of … je vervelen. ‘Mama, ik verveeeeel mij!’ klonk ongetwijfeld een paar keer tijdens die twee maanden zomervakantie. Vandaag lijken onze kinderen zich niet meer te mógen vervelen. Of ze kunnen het gewoon niet.
