Lieve zonen,
3,5 jaar geleden en 1,5 jaar geleden werd ik jullie mama. Ik probeer jullie elke dag iets bij te leren, maar ook jullie leerden me in die tijd al een aantal lessen!
Soms vraag ik mij af wat er nu eigenlijk ‘verkeerd’ loopt met ons, volwassenen. En wanneer dat nu eigenlijk precies gebeurt. Want als ik mijn kleine ukjes bekijk, dan lijken dat wel überwezentjes in vergelijking met mezelf.
Waarom we misschien allemaal nog wel eens heel even 2 willen zijn? Je hoeft niet na te denken over de volgende maaltijd. Meer zelfs, elke maaltijd verschijnt bij regelmaat van de klok voor je neus. Dat op zich is al reden genoeg, en daar houdt het zelfs niet op!
Is het de tijd van het jaar? Of ben ik gewoon supermoe en is mijn vat wat sneller vol? Het lijkt de voorbije dagen alsof ik gewoon geen geduld meer heb. Vandaag was het weer zover: in plaats van rustig te blijven en de boodschap te blijven herhalen tot ze doordrong, sprong ik (bijna) meteen uit mijn vel.
Eerlijk? Ik was het helemaal vergeten. Of misschien had ik het gewoon vakkundig verdrongen. In elk geval, ik wist het niet meer. Hoe nukkig peutertjes van dik anderhalf soms door het leven gaan. Hoe die pruillip maar al te vaak wordt boven gehaald, en hoe het woordje NEE hun woordenschat overschaduwt.
Een gastmama zit met een vraag: 'Als mama van een zoontje van drie jaar vraag ik me af hoe ik moet reageren als hij heel hevig is. Soms maak ik me zelf heel druk, ook al weet ik dat dit niet de goede oplossing is.' Expert Barbara geeft info.
Ken je dat? Je kind zit er maar sipjes bij, zegt niet veel en reageert schouderophalend op elke vraag. Of je merkt op dat het uren na slapenstijd nog steeds ligt te piekeren in bed. Of je kind is prikkelbaarder dan anders en verandert met zijn korte lontje elke dag meer in een mijnenveld waar jij balancerend een weg tussen zoekt.
‘Maar waarom luister je niet?’ Ik zou nooit veranderen in mijn eigen moeder. Maar voor je het weet hoor je jezelf toch dingen zeggen die je als kind belachelijk vaak hebt gehoord. Soms slaat de vertwijfeling en wanhoop dan ook toe en roep ik het dus uit: 'Maar waarom luister je niet?!'
Soms vraag ik me af of ik té veeleisend ben voor mijn twee oudste dochters. Sommige zaken lijken voor mij een evidentie, maar voor de twee oudste lijkt het soms of ik vraag om de maan te vangen… Een bloemlezing:
