Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je kan enkel afwachten nu.’ Dat hielp ons om te vertrekken uit het ziekenhuis: weg van alle machines, weg van de illusie onze baby in leven te kunnen houden en met als enige alternatief 100% in het nu leven.
Tot mijn bevalling wist ik weinig over Kind & gezin. Ergens wist ik dat ze hielpen bij de opvoeding en dat je er je baby naar toe bracht voor gratis spuitjes. Maar toen ik bevallen was werd het me allemaal duidelijk: K&G was de boosdoener. Om één of andere reden werd deze instelling vaak als iets slechts omschreven, als bemoeiallen, betweters. Dus toen wij de eerste keer K&G over de vloer kregen stond ik nogal sceptisch tegenover het bezoek. Ik was gewapend tegenover de wildvreemde die mijn huis zou binnen stappen en het me hier zou komen vertellen hoe ik het moest doen.
Binnenkort krijgt mijn oudste dochter de langverwachte eerste smartphone. Omdat ik als ouder met heel wat vragen zit, trok ik naar een lezing van Digisaurus over afspraken rond smartphones tussen ouders en kinderen. Het werd een boeiende workshop, waar zowel de ouders als de toekomstige smartphone-verslaafden heel wat van opstaken. Ik geef jullie graag enkele interessante tips mee.
Over een paar dagen vindt één van de mooiste kinderfeesten plaats in België. Althans, zo denkt een deel van onze bevolking erover. Want na de jarenlange discussies over het - al dan niet - racistische kader rond zwarte Piet, wordt nu ook dit hele sinterklaasverhaal in vraag gesteld. Zijn we slechte ouders omdat we onze kinderen voorliegen? Zijn wij de oorzaak dat onze kinderen achterblijven met wantrouwen of zelfs trauma's?
Wat is Sinterklaas eigenlijk? Eerst en vooral is het een traditie die al generaties wordt doorgegeven van ouders op kinderen. Dat het al zo lang bestaat, geeft het op zich geen bestaansrecht. Maar voor we de traditie onder het mom van racisme of leugens weggooien, kunnen we best even stilstaan bij de functie van deze traditie. Stel je nu maar voor, dat we onze hele maatschappij ontwrichten door het weghalen van deze ene traditie.
In de rubriek ’10 vragen aan…’ stellen we telkens dezelfde 10 vragen aan verschillende mama’s (en papa’s). Deze week beantwoordt Audrey, mama van Jonah (bijna 6) en Eli (3) onze vragen!
Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. In die week deden we nog leuke dingen samen, vertelden we hem alles wat we hem nog hadden willen vertellen en groeide er een intense verbinding met onze kleine man. En dan was het zover. Op 12 augustus 2016 om 18u kon ik hem eindelijk in mijn armen nemen.
Eerst en vooral, ik wil hiermee geen gesprek aangaan. De hoop dat dat gesprek er kwam, ben ik al lang kwijt. De hoop dat jij het respect en het lef had om mij eerlijk te vertellen wat er allemaal aan de hand was zonder dat ik dat van anderen moest horen ook.
Veel kinderen hebben een enorme kracht in zich. Ze zijn heel empathisch en hooggevoelig; ze voelen energie en gedachten van anderen aan en worden de sfeer in hun omgeving onmiddellijk gewaar. Soms voelen ze zich eenzaam en niet begrepen en vertonen daardoor allerlei gedrag dat niet aanvaard wordt in hun leefwereld.
Wat als je niet zo veel geluk hebt in de liefde en geen man, maar wel een kind in je leven mist? Het overkwam Nathalie. Na veel wikken en wegen durfde ze haar wens op te biechten aan haar ouders en zette ze de stap. Vandaag kan ze haar geluk niet op met haar flinke zoon.
