Oh wat krijg ik telkens veel goede raad als ik praat over de vele woedebuien die we door moeten: 'Ze roept en slaat? Gewoon even een time out geven joh'. En ik weet het, mensen bedoelen dat goed. Ze spreken uit ervaring (meestal) en ze willen gewoon helpen.
Sinds een paar maanden is mijn man zelfstandige. Hij heeft altijd in de bouw gewerkt, maar zat hele dagen aan zijn bureau als calculator. Hij kreeg een bore-out en de frustraties van de lange dagen kwamen naar boven. Hij wou altijd al zelf met zijn handen werken, dus hij stelde me voor om op zichzelf te beginnen ... Ik zei ja: liever een gelukkige man. Hij bloeide helemaal open.
Zo’n twee jaar geleden leek de wereld even stil te staan. De rush waarmee ik elke dag kennis maakte was zijn weg kwijt. Of was ík de weg even kwijt? De beperkende maatregelen die het Covid-19 beestje met zich meebracht, namen ons behoorlijk in de tang, vertraagden ons leven. Een leven dat ik voorheen zo gulzig leefde en als het even kon, dan het liefst aan de snelheid waarmee een jachtluipaard door de savanne raast.
Het moederschap doet iets met je – dat is al zo zeker als pakweg het feit dat je met een klak mayonaise praktisch alles lekker kunt maken. Wees gerust, liefste mannelijke lezers (zijn die er?), ik ga het niet hebben over fysieke pretjes als tepelkloven, striemen of aambeien. Ik doel op de emotionele kant van de zaak. Moeder worden maakt je namelijk zo week als een watje.
Lieve Noah, we zijn bijna negen maanden verder sinds de diagnose (lees hier meer). Wat voor maanden zijn het al geweest en wat belooft dit voor de rest van jouw en ons leven …
‘Laten we op skireis gaan,’ dacht ik. ‘Dat worden prachtige gezinsherinneringen,’ dacht ik. Verkeerd gedacht. Die skivakantie was nochtans geen bevlieging. Al sinds mijn dochter zeven jaar geleden leerde stappen, droom ik ervan om haar op de latten te zien staan. Een zoon en een pandemie later was het dan eindelijk zover. Ik zag ons al met z’n vieren gezellig de berg afglijden, genietend van het uitzicht, met de zon op ons gezicht. Tot zover de Instagramversie van mijn droom. De realiteit zag er ietsjes anders uit.
Zodra ik ’s avonds het licht uitknip, kruipt mijn zoontje altijd tegen me aan. Dat heeft hij al duizenden keren gedaan. Heerlijk vind ik dat, hoe we dan tegen elkaar aan liggen en hoe ik hoor dat zijn ademhaling trager en dieper wordt. Mijn hart wordt telkens overspoeld met liefde terwijl ik mijn kleine soulmate help om de slaap te vinden.
Dit is Hondje. Hondje bevindt zich meestal onder de arm van het peutermeisje, bij voorkeur in een wurggreep. Hondje wordt vanonder die arm overal mee naartoe gesleurd: van de kinderopvang naar huis, van oma naar omie, van de speeltuin naar de winkel, van op de loopfiets naar het zitje in de auto, van bad naar bed.
Afgelopen krokusvakantie gingen de oudste en ik samen op citytrip naar Berlijn. Zonder de papa, zonder de jongste. Het was even afwachten hoe dat zou verlopen, zo gewoon wij tweetjes, maar het was absoluut voor herhaling vatbaar. Meer nog, ik vind het een echte aanrader om alleen met één kind op stap te gaan!
