Adem in, adem uit. Voor je in woede uitbarst nadat je kind je in het rood heeft gebracht, adem je diep in en denk je na wat je wil zeggen én vooral hoe je dat op een rustige manier kan doen. Adem nog eens in, adem traag uit, sluit je ogen en draai je even om als dat nodig is. Soms ben je als ouder zélf toe aan een ouderlijke time-out. Zo kan je door even letterlijk en figuurlijk uit de situatie te stappen terug tot rust te komen.
Stel je voor dat je zesjarige zoon zijn kleuterzusje hard wegduwt wanneer ze aanstalten maakt om ook met de blokken te spelen. Jij ziet die duw en een hoop tranen bij je dochter. Je haalt je zoon onmiddellijk uit de situatie, berispt hem om zijn ongepaste agressie en dropt hem in de hoek van de kamer. Geen dessert en geen verhaaltje bij het slapengaan voor hem, heeft hij dat goed begrepen? Wellicht speelt zich vervolgens één van deze twee scenario’s af: ofwel klapt je zoon dicht en blijft hij ontroostbaar tot na bedtijd, ofwel geeft hij geen krimp en doet hij een half uur later precies hetzelfde.
Het leven met pubers is niet altijd gemakkelijk. Hun humeur is bijvoorbeeld compleet onvoorspelbaar. Maar toch zijn er nog zekerheden in het leven als je tieners in huis hebt:
Als mama heb ik er (heel bewust) voor gekozen om vanaf het prille begin eerlijk te zijn tegen mijn kinderen over Sinterklaas. Toegegeven, dat is niet de meest gebruikelijke weg – maar voor mij voelt het wel als de juiste.
Niets zo zenuwslopend als conflicten tussen broers en zussen. Het werkt letterlijk en figuurlijk op onze zenuwen. Het is zaak om zelf rustig te blijven wanneer je de situatie wil ontmijnen. Maar dat is allesbehalve vanzelfsprekend. Immers, het geruzie kan ons systeem in vecht-of vluchtmodus brengen waardoor we zelf voor aanvalstechnieken kiezen zoals boos worden, iemand verwijten, straffen, …
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou moeten schrijven. Maar misschien is het net nodig dat we als ouders deze dingen durven te delen. Om met de deur in huis te vallen: een paar weken geleden nam mijn zoon van vijftien een hele dosis Dafalgan met codeïne.
Corona maakt volwassenen bang. De ene volwassene leeft al wat meer in angst dan de andere, maar het doet sowieso iets met ons. We zitten aan onze schermen gekluisterd wanneer er nieuwe maatregelen worden aangekondigd, velen van ons zitten vaker op sociale media dan normaal om toch maar meer te weten te komen.
Net zoals veel kinderen mocht mijn dochtertje van vier jaar vorige week voor het eerst sinds lang weer naar school. We hadden het geluk dat we met de fiets konden gaan die dag. Naar school rijden verliep prima, de terugrit was een ander paar mouwen. Mijn dochtertje vertoonde niets dan dwars gedrag: weigeren verder te rijden, stampvoeten, op de grond zitten om duidelijk te maken dat ze écht- niet-meer-verder-wilde-fietsen.
Het is met heel veel enthousiasme en goesting (en een gezonde portie zenuwen) dat we jullie éindelijk ons grote nieuws kunnen aankondigen: op 1 mei lanceren we het gloednieuwe ‘Mama Baas Kids’, speciaal gericht op ouders van kinderen tussen 6 en 12 jaar. Hoera!
Soms kunnen die kleine monstertjes het echt wel uithangen. Ik heb de indruk dat het altijd in periodes verloopt. De ene periode heb je een engeltje in huis, dat lief is, en beleefd. Een flinke kleuter die goed eet, en enthousiast speelt. Een toffe kerel, die luistert, en honderduit vertelt over zijn dag. Een braaf mannetje, op wie je trots bent, en met wie je overal kan komen. Een schattige kabouter, over wie je niets dan complimenten krijgt, net omdat hij zo schattig en lief is. Je hart zwelt van liefde en trots, en je kan er met je verstand niet bij dat je zoiets geweldigs hebt voortgebracht.
