Er komt veel op ouders af. Ouders proberen de opvoeding van kinderen te combineren met het op peil houden van hun sociale contacten, het ambiëren van professionele groei of investeren in een partnerrelatie. Een balans vinden tussen de verschillende ballen die je in het leven als volwassen persoon met verantwoordelijkheden omhoog probeert te houden is geen sinecure.
De liefde voor je kind is bijna in geen woorden te omschrijven… Hoe hij of zij naar je lacht, enthousiast vertelt, opgaat in zijn of haar spel … Het minste is genoeg om je hart te doen smelten. Tegelijk kan het ouderschap ongelooflijk vermoeiend zijn. Net wanneer je als ouder nood hebt aan wat rust en me-time, zal je zien dat kindlief bruist van de energie of net heel hangerig, zeurderig of zelfs dwingend is.
Nieuwe of toekomstige mama’s weten het wel: een baby krijgen gaat gepaard met heel wat emoties. We denken hierbij meteen aan emoties zoals opwinding en vreugde, maar veel jonge mama’s krijgen ook te maken met onverwachte gevoelens: angst, twijfels, onzekerheden … Die gevoelens worden ook weleens babyblues genoemd.
Een tijdje terug schreef ik een stukje over de feministische streefdoelen voor mijn zoon. Een dochter heb ik (nog?) niet, maar het deed me wel denken: wat zou ik aan mijn dochter beloven, hoe zou ik van haar een sterke vrouw maken, een feminist?
Vroeger had ik nooit kunnen inschatten hoe anders een leven mét kinderen zou zijn. Nu, dik vijf jaar later, zou ik onze drie kindjes voor geen geld van de wereld meer willen missen. Toch is het met momenten zweten en zwoegen om er elke dag weer tegenaan te gaan… ook voor een papa.
Er is niets zo zenuwslopend als conflicten tussen broers en zussen onderling. Het is bijna onmogelijk om hier rustig onder te blijven. Immers, conflict brengt ons per definitie uit balans, verhoogt de stress in ons lichaam en de kans is groot dat we gaan reageren vanuit ons overlevingsbrein: vechten of vluchten. We gaan boos reageren, snel iemand gelijk (en dus de ander ongelijk) geven om er vanaf te zijn of misschien wel alles negeren omdat we niet meer de puf vinden om er op te reageren. Hoe dan ook: conflicten zijn altijd een afvoerputje voor energie en nog meer voor de rust en verbinding in huis.
Als ouder kun je al van bij de opvoeding wat aandacht besteden aan bepaalde onzekerheden van je kinderen en hen een duwtje in de rug geven om een positief zelbeeld te ontwikkelen. Expert Janneke lijst even een aantal kleine, maar efficiënte ingrepen op.
Overgangen zijn momenten waarop de kans groot is dat je kind een woedebui krijgt of weigert om mee te werken. Onverwacht moeten stoppen met iets leuks is voor de meeste kinderen (en ook voor volwassenen trouwens) best lastig en voor jonge kinderen zonder tijdsbesef komt bijna alles onverwacht. Wat kan je als ouder doen om de overgang van spelen naar bedtijd zo vlot mogelijk te laten verlopen?
Er wordt – in de psychologie en ook in andere disciplines – vaak gesproken over het belang van de eerste duizend levensdagen van een kind, te tellen vanaf de bevruchting tot de tweede verjaardag. In die eerste duizend dagen wordt de basis gelegd voor de lichamelijke, cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling.
Mama of papa zijn is een avontuur. Eentje waarvoor geen duidelijke handleiding bestaat. Maar af en toe kunnen boeken met wat raad wel helpen. Of relativerend werken. Want zeg nu zelf, af en toe moet je ook eens kunnen lachen met het ouderschap. En daarbij helpen deze wel, met een flinke scheut humor.
