Het idee om niet te straffen en te belonen kent heel wat aanhang. Een prachtig ideeëngoed waar ik helemaal achter sta. Echter, als mamacoach zie ik te veel moeders (en vaders) die hier aan onderdoor gaan. Niet straffen is helemaal prima zolang er duidelijke grenzen worden gegeven. Niet (voortdurend) belonen is aangeraden omdat je zo de intrinsieke motivatie ondermijnt. Maar mag je dan geen ‘nee’ meer zeggen tegen je kinderen? Of mag je dan helemaal geen complimenten meer geven? Zeker wel. Graag zelfs!
De coronatijd daagt ons allemaal uit. Daar zijn we het ondertussen over eens. De zorgverleners niet in het minst. De politie, onze hartwerkende ondernemers, politici… Velen hebben zich de afgelopen weken al bijzonder ingezet om deze onverwachte crisis te lijf te gaan en we gaan waarschijnlijk nog zware tijden tegemoet. Ik wens dan ook alle families die getroffen zijn door COVID- 19 veel sterkte toe, ik hoop dat jullie er snel terug bovenop zijn!
April 2017, Bamberg. Jeroen moest er voor zijn toenmalige job op congres, en ik ging mee. Wat ik niet wist, was dat dit het begin was van een helse rit die we liever niet hadden gereden.
Boosheid, voel je haar ook borrelen? Stampvoet ze in deze crisistijden meer dan anders? Bij deze prille dertiger die met haar manlief en twee pateekes al wekenlang grote brokken van de dag tussen vier muren zit, ligt ze toch altijd wel ergens op de loer. Zou het niet geestig en geestelijk gezonder (?) zijn om de opstapelende frustraties schaamtelozer te ventileren?
18 april 2020. Mijn broer belt ons op. We weten meteen hoe laat het is. Op de videochat van WhatsApp zien we een stralende schoonzus met een ieniemienie klein mensje in haar armen. Het is zover: kleine Louise is geboren! We zijn blij en ontroerd. Ik word voor het eerst meter, mijn kleine meid voor het eerst grote nicht.
Ik ga momenteel door een scheiding, maar al lijkt de wereld voor mij soms stil te staan, toch draait die nog altijd gewoon door. Vanmorgen hoorde ik op het nieuws: ‘ Meer huiselijk geweld tijdens de coronacrisis’. Dat maakt me zo verdrietig en triest … Al ben ik tegelijkertijd ook een beetje dankbaar, omdat ik daar gelukkig nooit mee in aanraking ben gekomen.
We zitten ondertussen al lang thuis met ons drie, mijn man, ons zoontje van 1,5 en ik. April is precies verdwenen of is niet gebeurd. Iedereen is deze rare situatie al wat gewoon. En waar ik in het begin nog supernaïef dacht dat het iets tijdelijks van 2 weken was, weet ik ondertussen dat we nog lang niet back to normal gaan …
Nu we toch ‘in ons kot’ moeten blijven, komt een hilarische reeks over het moederschap en alles wat daarbij komt kijken als geroepen. Daarom onze tip: vanaf morgen kan je op BBC First de zalige reeks ‘Motherland’ bekijken!
