Er zijn geen geheimen meer in ons huis: mijn kinderen horen en zien alles wat er gebeurt. En ze praten. En vragen. En praten. Keitof! Behalve af en toe, wanneer ik een beetje rust aan mijn hoofd wil :-).
Mijn meisjes lopen niet altijd in de pas. Mijn meisjes zijn koppig en eigenwijs. Mijn meisjes hun mond is ook groter dan die eigenlijk zou moeten zijn op hun 2,5- en 4-jarige leeftijd. Mijn meisjes... Ze bezorgen mij regelmatig grote frustraties, ze bezorgden mij al vele grijze haren, ze bezorgden mij al ontelbare ergernissen, maar ze bezorgden mij vooral al enorm veel plezier.
“Let nooit op”, “snel afgeleid” … Sommige jongeren krijgen veel kritiek tijdens hun schoolperiode. Omdat het onderwijs is afgestemd op taaldenkers, de leerstof wordt via WOORDEN aangeboden, vertrekkende vanuit details: “Bottom-up”. En dat geeft problemen bij de 3D-denkers (of BEELDdenkers), die anders leren. Zij vertrekken vanuit een totaalbeeld en gaan dan pas naar de details: zij leren “Top-down”.
"Schat, hier moet je een foto van nemen. Zo lief!" Ik haast me met mijn fototoestel naar de woonkamer. Daar zitten mijn twee kleine mannen samen in de wasmand. Ze geven elkaar kusjes en knuffels.De pret kan niet op. Ik neem snel een paar foto's. “Wat heb ik toch twee engeltjes op de wereld gezet”, denk ik bij mezelf, en ik keer terug naar de keuken.
Je kinderen zullen het zeer waarschijnlijk niet graag horen, maar het blijkt wel degelijk een goed idee om hen te laten helpen in het huishouden. Door hen klusjes te geven leren kinderen namelijk heel wat bij. In die mate zelfs dat hen later een succesvollere carrière wacht! Waar wachten jullie op? Haal die emmer en dweil maar boven :-).
Altijd fijn om te horen dat je zoon of dochter toch zo hard op jou lijkt, niet? Alleen … houdt dat blijkbaar toch bepaalde risico’s in, zo merkte Monique.
Er zijn zo van die momenten in het leven van een mama waarop ze twijfelt. Niet aan het moederschap, maar aan haar job. Als ze voor het eerst mama wordt. Maar ook als de kroost richting tienerland gaat. Welke signalen kunnen aangeven dat jij misschien de blik kan/moet richten naar een ander werkland(schap)? Liesbeth (39) herkende haar rode vlaggen en veranderde van koers.
Op een koude ochtend deed ik een jaar geleden een test die mijn vermoeden bevestigde. Glimlachend keek ik naar de twee streepjes, terwijl een golf van vreugdevolle misselijkheid me overspoelde. Onze jongste dochter was nog maar dertien maanden en ons gezin zou opnieuw groter worden.
Jaren geleden ondertussen had ik een schattige, vermoeiende, lieve, wilde kleuter die dolgraag de hele dag door aan mijn lijf plakte en waar ik met de beste wil van de wereld niet aan kon ontsnappen, zelfs niet op het toilet. Nu heb ik een tienerdochter die het gros van haar tijd niets met mij te maken wil hebben. De eigen kamer is haar nieuwe walhalla. En ik? Ik blijf maar beter in de woonkamer, op een veilige afstand. (Behalve als ze geld nodig heeft. Of heel verdrietig is. Of geld nodig heeft. 1 van die 3.)
Als je dagelijks een keer of duizend ‘Mamaaaaa’ wordt genoemd, dan kan het moeilijk zijn om jezelf nog op een andere manier te zien dan louter en alleen als mama. Uit een Amerikaanse studie, uitgevoerd door Baby Center, blijkt dat 22% van de mama’s het gevoel heeft dat ze alleen nog mama is en dat ze elke connectie met haar identiteit naast het ouderschap is kwijtgeraakt. Hoe langer een vrouw al mama is en hoe meer kinderen ze heeft, hoe hoger die cijfers. En die cijfers zijn toch wel stevig …
