Ik kan niet slapen. Ik voel me ellendig. Ik weet me geen blijf met mijn lijf. Het klopt niet. Elke vezel in mijn lijf voelt dat het niet klopt. Dat ik nu nog zwanger zou moeten zijn. Hoe dichter we bij die uitgerekende datum komen hoe slechter ik me voel. Al zo lang keken we uit naar september. Naar het kindje van onze dromen. Naar het moment dat onze wens na al die tijd eindelijk mocht uitkomen.
Iedere ouder kan erover meespreken: de overweldigende emoties waar kinderen (soms meer dan ons lief is) mee te maken krijgen. Dat is een onderdeel van een normale ontwikkeling en kinderen dienen de tijd en ruimte te krijgen om te leren omgaan met emoties. Vaak voelen we ons als ouder echter zelf wat overweldigd bij al die heftigheid en opvoeders voelen zich meer dan eens onzeker over de manier waarop ze best reageren.
Robin, mijn eerste kind, smulde als peuter van olijven en zongedroogde tomaten en deed je als kleuter op restaurant meer plezier met een slaatje garnaal dan met frieten en kipnuggets. Hij eet graag en veel en heel gevarieerd en er zijn maar een handvol dingen waar hij niet erg vrolijk van wordt. Choco bijvoorbeeld, en pannenkoeken, en koffiekoeken. Ik weet ook niet wat ik daarvan moet denken.
Ik ben Kelly. Ik ben 38 jaar en wij zijn drie jaar bezig om zwanger te worden. Ik heb twee kinderen uit een vorige relatie die spontaan gekomen zijn. Mijn man heeft nog geen kinderen en het is zijn grootste wens om zelf papa te worden. Hij is een schat van een stiefvader voor mijn kinderen maar voor hem voelt dit natuurlijk niet hetzelfde aan. Na twee jaar heel wat doorlopen te hebben zijn we vorig jaar gestart met IVF.
Beste vrienden zijn ze. Onze zonen zetten samen de boel op stelten, maar doen even goed onze harten smelten. Met de nodige regelmaat maken ze ruzie om hetzelfde stuk speelgoed, maar vaak spelen ze flink samen. En oké, het gaat er dikwijls luidruchtig en wild aan toe en soms moeten we tussenbeide komen. Maar steeds vaker kunnen we genietend toekijken hoe de band tussen de drie broers sterker wordt.
Je wil graag een andere richting uit in je carrière. Je maakte indertijd een verkeerde studiekeuze. Je wil graag alsnog een diploma halen. Je wil tonen aan je kinderen dat je je dromen moet najagen. Je hebt geen werk en hoopt met een diploma meer kansen te krijgen op de arbeidsmarkt Je wil hogerop raken op je werk en hebt daarvoor een extra diploma nodig … Er kunnen tal van redenen zijn waarom je er als mama over denkt om terug te gaan studeren – en je zou zeker niet de enige zijn die de stap ook effectief zet. Een paar mama’s delen hun ervaringen.
Als jonge mama of papa is het niet altijd gemakkelijk om alle ballen in de lucht te houden. Het leven raast maar voorbij, en de balans tussen werk, gezin en jezelf is soms moeilijk te vinden. Het is dus niet abnormaal dat veel mensen zich overbelast en uitgeput voelen. Dat kan zich uiten door hartkloppingen, stress, tranen die altijd op de loer liggen, frustraties, een gebrek aan concentratie … Bachbloesems kunnen helpen om deze problemen aan te pakken.
Alleen. Waarom lukt het me niet om alleen te zijn? Als ik alleen ben overvalt de leegte me des te meer. Is het nog stiller. Ik verdraag die leegte niet meer. Zes maanden was je bij me, 24/7. Het klopt niet dat ik nu alleen ben. Het hoort niet zo. Jij hoort hier te zijn.
Hé dochtertje lief, ondertussen ben je anderhalf en bij deze overduidelijk in een andere ontwikkelingsfase beland. Je verkent actief de wereld rondom je en vormt tegelijk je eigen willetje. Ook jij hebt invloed op je omgeving, merk je, en dat zorgt voor best wat vertedering én uitdaging bij mama en papa.
