Woensdag 21 april 2021. Ik was 39 weken en 4 dagen zwanger van ons meisje. Het was warm. Of in ieder geval, te warm voor mij. Voor ons. Ik was het beu. Ik was dan ook al zo lang op ons meisje aan het wachten. Zowel Nicolas als ik waren zó klaar om haar te ontmoeten. Ik had een hele slechte nacht gehad. Wakker van 5u. Ik had al heel de dag een vreemd gevoel. Zou het dan toch eindelijk zo ver zijn?
Dit zinnetje is nooit veraf, aangezien die tweede baby zich tot dusver nog niet aandiende. De buurman, collega of onbekende mama in de speeltuin: ze nemen het allemaal even gemakkelijk in de mond, alsof ze mij vragen of ik graag kaas lust.
Het schooljaar is nu echt volop gestart. Voor kids in de lagere school is het met andere woorden weer leren en opletten geblazen. Nu het eerste enthousiasme (die vriendjes en vriendinnetjes terugzien) wat is verwaterd, is het niet voor iedereen even makkelijk de aandacht erbij te houden. Misschien kunnen Bachbloesems een natuurlijk ruggensteuntje zijn voor de concentratie in de klas?
Ken je dat: je wil eropuit trekken met de kindjes, en bent op zoek naar een leuke speeltuin. Of je gaat op uitstap, en je vraagt je af of er ook toffe speelpleinen in de buurt zijn. Maar waar vind je die info dan? Onlangs werd er een website gelanceerd waarop je dat makkelijk kan terugvinden.
Je wil zo graag een kindje. Maar hoe ver wil je gaan voor het vervullen van die kinderwens? Waar trek je de figuurlijke grens? Wanneer ga je “te ver”? Wat bijvoorbeeld als je een donor (eiceldonor en/of zaadceldonor) nodig hebt om zwanger te worden? Ligt donorconceptie dan vóór of achter die grens van jou? En hoe ver ben je je grens eigenlijk aan het opschuiven met die optie?
Niets kwetsbaarder dan een pasgeboren baby die volledig op jou vertrouwt. Logisch dat je de verzorging van je kleine schat tot in de puntjes goed wil hebben. Even logisch dat je in het begin onzeker bent over hoe die dagelijkse verzorging gaat. Gouden raad: volg je intuïtie en mamagevoel. Verder kunnen deze tips een houvast bieden.
Baby's hebben een natuurlijke zuigbehoefte en zij die hen een tut geven, leren het kindje aan dat ze daar troost uit kunnen putten op moeilijke momenten. Veel kindjes zijn verknocht aan hun tutje en leren dat het echt troost biedt. Op een bepaalde leeftijd gaan wij als ouder dan die troost afpakken en leren dat zede troost elders moeten zoeken, bijvoorbeeld bij een knuffel. Uiteraard allemaal omdat we het beste willen voor ons kindje en geen spraakgebrek of scheve tanden willen bij zoon- of dochterlief.
Ons verhaal begint in juli 2008. Op een mooie avond komen mijn man en ik tot de conclusie dat we klaar zijn voor kindjes. Wat een spannende en romantische belevenis had moeten worden, blijkt echter al snel op een echte nachtmerrie uit te draaien.
Hij werd drie jaar in de zomer van 2021. En sinds september gaat hij naar de kleuterklas. Léon, onze guitige kleuter. Maar hij is ook een kleuter met een rugzakje, zoals ik altijd zeg. Léon is geboren met het syndroom van Down. En daar hebben zijn papa en ik bewust voor gekozen.
