Kinderen zitten veelal niet zo graag aan tafel. Ze spelen liever, zoeken beweging op... en aan tafel is dat niet altijd gepast of gemakkelijk. Mama en papa willen dan graag eens samen rustig zitten en bijpraten, terwijl het voor kinderen niet snel genoeg voorbij kan zijn.
Kinderen complimenten geven en aanmoedigen is een belangrijk onderdeel van hun ontwikkeling: het geeft hen zelfvertrouwen, kan hen stimuleren om door te gaan en leert hen wat het gedrag is dat verwacht en gewenst wordt. Maar her en der gaan stemmen op met de vraag of we onze kinderen niet te veel complimenteren, of we niet overdrijven, of al die complimenten uiteindelijk niet averechts gaan werken? En hoe kan je dan wel complimenten geven die hun doel bereiken??
Ik heb vaak zin om te schrijven, maar niet veel tijd (hoera, 4 kids!). Het bleef bij woorden, flarden, maar geen zin op papier. Tot ... ik op Facebook het overlijden van Diana Koster vernam. Het weekte zoveel los. Deze tekst is voor haar (en voor alle lezers van Mama Baas). Een postuum eerbetoon. Zonder deze dame stond ik nu ...
Het einde van het schooljaar is in zicht en dat betekent – naast een beetje stress, want help, twee maanden vakantie en help, veel uitstapjes op school en to do’s – ook: oudercontact. Een grote berg voor sommigen onder ons, en ik moet zeggen: ik ken het gevoel.
Vaders en moeders: ze hebben gelijkwaardige maar toch verschillende rollen. Dat weten wij mama’s maar al te goed. De papa’s daarentegen zijn zich daar niet altijd van bewust. Tot ze in mama’s schoenen staan…
Vraag: "Ik heb een luxeprobleem... Een jaar geleden werden we ouders van een tweeling. Ik werkte als poetsvrouw en na een half jaar ouderschapsverlof heb ik beslist om enkel nog parttime te gaan werken. En daar zit net het probleem: terwijl iedereen rondom mij rondholt, klaagt over te weinig tijd, te ongezond eten, babysitproblemen, e.d. loopt bij ons vrijwel alles ...
In september 2010 werd bij mij de diagnose van MS gesteld. Een klap. Zoals de meeste 25-jarigen stond ik te popelen om aan het ‘echte’ leven te beginnen. Bij mij hield dit vooral in: kinderen krijgen. Ik had het enorme geluk een fantastisch lief te hebben die mij los van de ziekte zag en nog steeds ziet. We zijn samen in het volwassen leven gedoken en nu zijn we getrouwd en hebben we 2 schatten van dochters. Het feit dat ik toch moeder ben kunnen worden ondanks die zware diagnose, reken ik als mijn grootste zegen.
Wij zijn een multicultureel gezin: mijn man is zwart en spreekt Engels, ik ben blank en spreek Nederlands. Ons dochtertje van 1,5 jaar moet al een tijdje niets weten van haar papa. Hij mag haar zelfs niet aanraken en ze hangt de hele tijd aan mij. Ik weet dat kindjes soms een mama- of papafase hebben, maar dit lijkt me niet normaal.
Het moederschap, het doet wat met een mens. Je weet dat je leven er na je baby wat anders zal gaan uitzien. Maar je maakt op voorhand heel wat voornemens waarvan je zweert er niet van af te wijken. Moederprincipes. Ik had die toch. Luid en aan iedereen die het horen wilde heb ik ze verkondigd. Maar na anderhalf jaar moederschap moet ik toegeven dat ik toch niet zo principieel blijk te zijn. Sommige principes vlogen al heel snel de deur uit.
