Soms ben ik zo bang om te vergeten hoe je was, hoe je voelde, hoe heerlijk je rook, de geluidjes die je maakte, je wriemeltjes. Wat gaat de tijd zonder jou snel. En het maakt me zo bang dat ik ook maar iets van jou zou vergeten. Onze herinneringen samen zijn er helaas niet zo heel veel. En toch zijn ze goud waard, want het was zo zalig om jou voor de eerste keer in mijn buik te voelen stampen en wriemelen, maar misschien nog zaliger om je voor het eerst te zien, aan te raken en op mijn borst te voelen.
Heel wat ouders slikten toen ze hoorden dat de herfstvakantie met een week werd verlengd. Zeker wanneer je weet dat telewerken weer verplicht is en het niet meer geoorloofd is om de kinderen naar de grootouders te brengen. Daarom een paar tips.
Vrijdagavond 30 oktober kregen we het nieuws: we gaan opnieuw in lockdown, want de cijfers moeten zakken. En dringend. De regering is duidelijk: iedereen moet zich aan de regels houden. Om onszelf te beschermen. Om anderen te beschermen. Zodat de gezondheidszorg niet onderuit gaat. Dit wordt met andere woorden weer een pittige periode. Dit kan onze veerkracht aantasten.
Na veel wikken en wegen besloten we dan toch na zeven jaar om voor een tweede te gaan. We zeiden altijd dat eentje genoeg was, maar mijn moederhart wou graag nog eentje... Na zes maanden proberen was het zover, ik was zwanger en dolgelukkig.
Is het eeuwen geleden dat je je loopschoenen hebt aangetrokken of heb je eigenlijk nog nooit echt gesport? Dan is de drempel heel groot om te starten. Het is menselijk om excuses te verzinnen, maar weet dat je pas echt kunt groeien als je je grenzen verlegt. Elke dag is een nieuwe dag, een dag om eraan te beginnen!
Ik probeer er het beste van te maken. En soms lukt dat ook, dan geniet ik van gezellige, knusse winteravonden thuis en van de rust. Maar op andere momenten huilt mijn hart. Om wat was en wat hopelijk ooit weer zal zijn. Heimwee naar een tijd die hopelijk ooit terugkomt. De Portugezen hebben er een mooi woord voor: saudade.
Het is weer de tijd van de goede voornemens. Helaas zijn er maar weinig mensen die hun goede voornemens ook effectief waarmaken. Een van de redenen is dat we het vaak nogal groots zien. We maken voornemens zoals niet meer snoepen (echt niets meer?), vijf keer per week joggen (zo vaak?), ons geduld niet meer verliezen naar de kinderen toe (hmm…), geen alcohol meer drinken (echt geen druppel meer?) of 20 kilo afvallen (say what…?).
Dag tutje, dag lieve dierbare tutje. Ja we weten het wel … Je bleef een beetje te lang rondhangen hier … Een beetje zoals gasten op je trouwfeest die tot in de kleine uurtjes blijven dansen. Het was niet echt de bedoeling dat het feest zo lang zou doorgaan en je beseft ergens dat je er de prijs later voor zal betalen, maar het voelde zo goed op het moment.
Gisteren was het terug zover: op consultatie bij Kind & Gezin. Meten, wegen, enkele testjes en een paar prikjes. Ik hou mijn hart al op voorhand vast voor het vaccinatiemoment. Maar al meteen stelt de vrijwilliger me op het gemak; deze keer moet er geen prikje gegeven worden. Had ik het kindboekje doorgenomen, dan had ik het dus eigenlijk wel geweten. Naar de dokter, dus.
Een mama zit met de handen in het haar: haar oudste zoontje doet zijn kleine zusje vaak pijn en zoekt op een negatieve manier aandacht. Hoe pakt ze dat best aan? Expert Klaar Hammenecker geeft advies.
