Wanneer je ‘vol verwachting’ naar de boekhandel stapt om een boek over zwangerschap te kopen heb je de keuze uit een hele reeks titels. Enkele voorbeelden: ‘Mama worden’, ‘Zo krijg je een blije baby’, ‘Een praktische lifestylegids voor je eerste jaar als mama’, ‘Het nieuwe borstvoedingsboek’, ‘Het grote wonder’, ‘Geboorte vol vertrouwen’, Help ik word (super)papa’, ‘Op weg naar een bekrachtigende bevalling’, ‘Sterker zwanger’, ‘Bevallen op eigen kracht’, ‘Veilig zwanger’, … Titels die je laten dromen over een toekomst vol vervulling. Niets in al die titels doet vermoeden dat papa en mama worden niet voor iedereen zo’n rimpelloos traject kan worden.
Ik schrijf dit tijdens de zoveelste nachtelijke borstvoedingssessie. En eerlijk, ik vind er niks aan. (Niet aan het schrijven, maar aan de borstvoeding.) Ik heb zoveel artikels gelezen van mama’s bij wie de borstvoeding niet lukte, of bij wie het juist wel lukte. En overal zeiden mama’s “het is het mooiste wat er is”.
Ik ben alleenstaande mama van twee zoontjes. Mijn jongste heeft autisme, epilepsie en een verstandelijke beperking. En ja, ik vind het belangrijk om toe te geven dat het soms moeilijk is. Dat het weleens deugd doet als mensen écht vragen hoe het met mij gaat.
Dat we moeilijke maanden achter de rug hebben, is een understatement. Bovendien zal de Warmste Week er dit jaar helemaal anders uit zien, wat het er voor heel wat vzw’s niet gemakkelijker op maakt om fondsen te werven. Daarom hebben we bij Mama Baas besloten om, in het kader van de Warmste Week van Mama Baas, elke week een vzw in de spotlights te zetten en zo een duwtje in de rug te geven. Deze week: vzw De Veilige Driehoek. Ken jij nog vzw’s die wel wat aandacht kunnen gebruiken? Laat het ons dan zeker weten!
Omdat het beter is om ermee te lachen dan erbij te huilen, zijn wij helemaal pro humor in coronatijden. We zijn dan ook grote fan van de ‘Quarantiny’-illustraties van @irisrobays. Iris steekt de bekende klassieke Tiny-boekjes in een corona-jasje, overgoten met humor. Het resultaat is herkenbaar en hilarisch. Geniet maar even mee!
Mijn zoon is dood. Nee, niet door het coronavirus. Zijn niertjes ontwikkelden zich niet. We hebben hem moeten afgeven. Na bijna zes maanden zwangerschap. Hartverscheurend. Ondraaglijk. Oneerlijk.
Ik kom zelf uit een gezin zonder liefde, of dat is toch mijn mening. Altijd heb ik gehoopt dat ik het anders zou kunnen doen. Maar helaas moet ik bekennen dat ik het niet beter doe. Liefde en gelukkig zijn tegelijkertijd bestaat niet.
We zijn nog gaan zwemmen, die laatste dag zonder zorgen zijn we nog gaan zwemmen. Er was een wolkbreuk over Brugge en alles stond plots blank. Ik herinner me nu alles van elk moment toen je nog in mijn buik zat. We hebben die dag ook je meter gevraagd. Ze was zo gelukkig dat ze je meter mocht zijn.
19 maand is ze inmiddels, onze Mini Manon. En ze doet het goed! Ze loopt vrolijk rond, speelt, zwaait, kust, zegt haar eerste woordjes ... en heeft een heel duidelijk eigen willetje. We zien haar bezig en zijn fier, zo fier, op ons meisje dat meer dan twee maanden te vroeg geboren werd. Ze zag er zo fragiel en hulpeloos uit, en kijk nu!
Op 17 november wordt wereldwijd aandacht gevraagd voor de problematiek rond vroeggeboorte. Eén op de 10 kinderen wordt prematuur geboren. Dat heeft niet alleen een enorme impact op het prille leven van de pasgeborene, ook de familie van zo’n kindje belandt in een emotionele rollercoaster. Sofie D’Hondt, oprichtster van vzw Kleine held, vertelt.
