Toen ik ‘bal’ als allereerste woordje uit mijn zoons mond hoorde rollen, wist ik het al. Geen ontkomen meer aan: mijn innerlijke, nog onbestaande soccer mom mocht beginnen opwarmen.
Blijkbaar is tandenpoetsen er voor jou de laatste tijd echt te veel aan. Je verzet je hevig, duwt me weg en draait je om. Je gooit weg wat je maar grijpen kan en gilt erop los. Je schudt je hoofdje heen en weer en perst je lippen op elkaar.
Ik luister heel graag podcasts. Tijdens het joggen, als ik een bad neem, in de auto, … Het liefst luister ik naar levensverhalen, crimireeksen of podcasts die me op de één of andere manier iets bijbrengen. De meeste podcasts zijn leuk, spannend of onderhoudend, maar af en toe zit er eentje bij die blijft plakken.
Sinds dit schooljaar heeft Victor een heuse hobby: twee keer per week trekken we naar de sporthal voor een uurtje judo. Beslissen of dat voor hem wel de goede hobby was, had wel nogal wat voeten in de aarde, want Victor is een kind dat graag eerst een tijdje de kat uit de boom kijkt.
De beelden gingen de wereld rond: een hoogzwangere Oekraïense vrouw wordt afgevoerd op een draagberrie na een bombardement door de Russische troepen op een kraamkliniek in Marioepol. Mijn hart brak. In 1000 stukken. Wat zeg ik? In ontelbaar veel stukken …
Nog voor ik zwanger was, wist ik het al zeker: ik word zo'n relaxte, borstvoedende mama. Ik zag het al helemaal voor mij: zo'n vrolijke mama die overal naartoe gaat met haar kleine baby, met de lichaamswarme gouden melk altijd ter beschikking. Ik geloof volledig in de gouden kracht van de moedermelk en zou niet stoppen vooraleer mijn lichaam of het kindje zelf zou aangeven om te stoppen. En alle kritiek zou ik lachend achteroverslaan, vol zelfvertrouwen en zekerheid dat ik het juiste aan het doen was.
We hebben als opvoeder vaak zelf een lange lijst van vaardigheden die we vroeger graag op school had willen leren. Herkenbaar? Eén belangrijke vaardigheid is alleszins het leren benoemen en herkennen van emoties bij jezelf en anderen. We mogen echter voor het aanleren van vaardigheden niet enkel in de richting van het onderwijs kijken. Ook als ouder kunnen we met relatief kleine inspanningen op dat vlak veel betekenen voor onze kinderen. En is dat niet wat we willen? Kinderen die kunnen uiten hoe ze zich voelen en constructief kunnen omgaan met overweldigende emoties.
19 maart 2021. Een dag die ik nooit meer zal vergeten en de dagen die daarop volgden evenmin. Je was al een paar dagen ziek, besmet met corona. Op maandag kregen we te horen dat je besmet was, niet onverwacht aangezien er op je werk al zoveel besmettingen waren vastgesteld tijdens het weekend. Je deed het de eerste dagen nog “goed”, je was ziek maar op zich nog oké.
Met zijn drieën zijn ze, onze kinderen, en zo zal het allicht blijven. De drie broers. Het is wonderlijk om de dynamiek tussen hen waar te nemen. Zo luistert de jongste (1,5 jaar) vaak beter naar zijn oudere broers dan naar zijn mama of papa. De oudste (5 jaar) wil hem allerlei dingen leren en het goede voorbeeld tonen. De middelste (3,5 jaar) wil hem vooral dingen laten doen die hij net niet moet doen. Zo werd de jongste gisteren al lachend toegejuicht om zijn vinger in het potje te stoppen waar hij net pipi in had gedaan. Hilariteit alom bij alle drie. Gevoel voor humor hebben ze in elk geval.
Het is vrijdagavond en ik heb zonet mijn oudste weggebracht naar haar eerste chiroweekend. Het is voor haar de eerste keer dat ze een volledig weekend weg is van thuis zonder enig contact met het thuisfront. Maar dochterlief laat het niet aan haar hart komen. Ze telde de dagen en nachten af, de valies stond klaar en haar fantasie sloeg op hol als ze nog maar aan het weekend dacht.
