Stel je even voor. Half zeven, je rijdt de garage binnen. Tot je grote verbazing hoor je de wasmachine draaien en de was van vanochtend hangt te drogen op het rek. Je sportuitrusting voor later die avond ligt mooi gestreken klaar en wanneer je de gang binnenwandelt, komt de heerlijke geur van hachis Parmentier je tegemoet.
Ik had al enige ziekenhuiservaring opgedaan met ons eerste dochtertje. En ook de spoedafdeling was ons spijtig genoeg niet onbekend. Maar wanneer we er met de vier maanden oude Hannah ook terechtkomen, krijgt het woord ‘spoed’ plots een ietwat andere betekenis …
‘Nel mezzo del cammin di nostra vita …’. Oftewel ‘in het midden van de weg van ons leven …’. Zo leidde Dante zijn La Divina Commedia in, een fictieve reis door het hiernamaals. Papa Baas Jan kan zijn eigen leven onmogelijk treffender en bondiger samenvatten. Hij mijmert over gisteren, vandaag en morgen.
Twee zwangerschappen, twee bevallingen. En twee totaal verschillende ervaringen. Begin dit jaar sloot ik mijn kleine Mary-Lou in de armen. En ik dacht op slag terug aan dezelfde dag twee jaar geleden, toen ik Mauro verwelkomde.
Toen ik destijds te horen kreeg dat ik in verwachting was van een meisje, ging ik spontaan op mijn roze wolkje zweven. Ik droomde al over zalige shopmiddagen onder the girls. En ooit komen die er wel. Maar eerst moeten we de woelige jaren door …
Tennis, zwemmen, ballet, … het is maar een snelle greep uit het hobbyaanbod voor je kinderen. Maar hoe ver ga je in de invulling van hun tijd buiten de speelplaats? Mijn vriend en ik zijn het erover eens: wij pakken het anders aan dan in onze jeugd.
‘Of je nu borstvoeding geeft of niet: we zijn allemaal vrouwen en allemaal moeders.’ Het is niet mijn quote, maar de quote van model Nicole Trunfio. Heel straf en schoon vind ik dat, want het klopt.
