20 april. Ik had het gevoel zwanger te zijn. Zou ik het wagen? Jawel, ik was zwanger! Een maand na het stoppen van mijn pil. Oh boy, ik had hiervoor eigenlijk wel een jaar gerekend of zo. Een telefoontje naar mijn partner: “We zijn zwanger!” “Amai, zo snel! En wat zal het zijn?” Ik schaterde het uit. Dat zouden we binnenkort pas weten.
Na heel wat onderzoeken blijkt kleine Mace twee hersentumoren te hebben, eentje aan zijn oogzenuw en een grotere centraal aan de hersenstam. Het is nog niet helemaal duidelijk over welk soort tumoren het precies gaat, en pas over drie maanden wordt er een nieuwe scan genomen. Drie maanden in onzekerheid… Ondertussen zal er al chemo worden opgestart, in de hoop dat de tumoren niet verder groeien of dat ze (hopelijk!) krimpen.
Olga is nu 10 weken. Ik ben vermoeid, soms gestresseerd, maar bovenal geniet ik met volle teugen. Elk figuurlijk stapje dat ze zet (‘Zie, ze lacht!’ ‘Ze probeert het speeltje te pakken!’), baadt in een roze gloed. Zo kan het dus ook, denk ik dikwijls. Een kleine 5 jaar geleden, bij de geboorte van Aldo, was de situatie helemaal anders. Geen roze wolk of gloed, integendeel, eerder dikke zwarte onweerswolken.
Op donderdag 25 september ik was bijna 35 weken zwanger, en werd ik voor de zoveelste keer ‘s ochtends wakker met enorme hoofdpijn, tintelingen in mijn vingers en voeten, zag ik sterretjes en had ik last van een bandgevoel om mijn maag. Kortom, ik merkte gewoon aan mijn lichaam dat er iets niet klopte! Dit is foute boel, dacht ik...
In deze tijden is het als ouder nog meer dan anders een echte strijd om werk, opvoeding en eventuele vrije tijd te combineren. Voor wie thuis werkt is er dan wel meer ‘tijd’ met de kinderen, maar daarin moet er zóveel gebeuren … En voor wie vakantie heeft is het niet altijd gemakkelijk om die op een leuke manier in te vullen, nu zowat alle mogelijke uitstapjes zijn weggevallen.
Klinkt dat te mooi om waar te zijn? Het beeld wat we hebben van een bevalling is er dikwijls één van pijn en angst. Heel vaak gekleurd door de horrorverhalen die we hoorden van een vriendin of van onze eigen moeder, of door de vele bevallingprogramma’s op tv, waarbij we toch nog altijd meer moeilijke verhalen te zien krijgen dan moeiteloze verhalen.
1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een vroeg miskraam. Naar schatting krijgt een kwart van alle vrouwen hier ooit mee te maken. En toch wordt er niet over gesproken. Vroege miskramen verdwijnen in de doofpot - waar de prille zwangerschap vaak al verstopt zat.
Wij gingen vanmorgen naar de markt in Mechelen. Dit is één van de foto’s die ik daar nam. Wat zegt de foto jou? Wat zie je? Hoe interpreteer je deze? Want bij het maken van mijn Instagram–story bedacht ik mezelf: ik probeer hier het perfecte plaatje aan elkaar te plakken voor mijn volgers, terwijl dit zeker niet het geval was bij ons uitstapje.
