In 2015 werd ik zwanger van ons eerste kindje, een jongen. Een gelukzalig gevoel overheerste en al snel begon ik te fantaseren over de zalige tijd die me te wachten stond bij de geboorte van ons zoontje. Hoe zou hij eruit zien? Op wie zou hij lijken? Alles werd perfect tot in de puntjes voorbereid: kamertje, eerste spulletjes, geboortekaartjes, babyborrel,… En dan maar gewoon wachten tot hij er was. Buiten de eerste 4 maanden misselijkheid verliep de zwangerschap perfect, dus wat kon er nog mis gaan?
Je kan vandaag en het volledige weekend nog terecht in Brussels Expo voor dé babybeurs van België: Babyboom. Wat je daar precies kan verwachten? Wij gingen vandaag alvast een kijkje nemen en zochten het voor je uit.
Een jaar geleden kreeg mijn dochtertje een nierbekkenontsteking. De dokters merkten toen op dat ze een verwijd nierbekken had, wat sindsdien wordt opgevolgd maar waar nog geen verbetering in gekomen is. Integendeel. Als kers op de taart volgde een DMSA-scan, een vieze test met isotopen waarbij ze 45 minuten (wat?) moest blijven stilliggen. Een kind van twee jaar zo lang uit zichzelf laten stilliggen is onmogelijk, en daarom hebben de dokters een soort gigantisch kussen waar ze in worden gelegd en dat licht vacuüm wordt gezogen. Toen de stagiair zei dat kinderen daar normaal rustig van worden, wist ik niet of hij sarcastisch was, maar ik wist wel dat wij geen rustige 45 minuten tegemoet zouden gaan.
Ik heb met veel aandacht en interessede oproep gelezen van de 50 bedrijfsleiders die meer vrouwen aan de top willen. Als werkende moeder met professionele ambities, kan ik dergelijke intenties alleen maar aanmoedigen, maar het laat me ook gefrustreerd achter. Want de aangehaalde cijfers in de desbetreffende brief tonen duidelijk aan dat er nog werk aan de winkel is.
Ik ben zwanger van mijn tweede kindje. En ik kan er niks aan doen, maar elke dag ben ik bang. Bang dat ik terug hetzelfde tegenkom zoals bij mijn eerste dochtertje Axelle.
Volgens onderzoekers van de UGent en de KU Leuven hebben mannen die bij een sollicitatie aangeven dat ze één of twee kinderen hebben, minder kans om te worden uitgenodigd voor een gesprek dan mannen zonder kinderen. Bij de vrouwen zou vooral het aantal kinderen bepalend zijn: wie één kind heeft wordt minder vaak uitgenodigd voor een gesprek dan wie geen kinderen heeft, maar moeders van twee kinderen hebben net meer kans om te worden uitgenodigd.
Binnenkort leggen wij kersverse en aanstaande mama’s (en papa’s natuurlijk) in de watten met interessante workshops en verwennerij. Want Mom = Wow! Place to be: Dreambaby Merksem, op vrijdag 20 april van 17 tot 21 uur.
Mensen die de laatste weken aftellen naar hun bevalling. #doemaargewoonrustig!!!! Het ligt op het puntje van mijn tong, maar wie ben ik in godsnaam om zoiets te zeggen. Ik weiger met een vinger te wijzen, want niemand beseft hoe kwetsend deze 'counting days' voor mij persoonlijk wel zijn. 32 weken stond voor mij immers gelijk aan 'counting hours' en hoe meer hoe liever.
Mijn schoonzus vertelde me onlangs iets in vertrouwen, zonder er verder echt bij stil te staan. Ze vertelde me dat ze niet goed wist wat ze moest verwachten toen haar vriendje zei dat zowel zijn broer als die zijn vriendin (ik dus :) ) militair waren. Ze had eerlijk gezegd een eerder mannelijk type verwacht! Toen ze mij zag in een jurk met bloemen was ze verbaasd.
Een tijdje geleden lanceerden wij samen met Bepanthol een poll, om te peilen naar de band met jullie mama. Ondertussen hebben we die poll afgesloten en hebben we jullie antwoorden kunnen analyseren. En de resultaten zijn duidelijk: bij een grote meerderheid van 72% is de band met haar mama op een positieve manier veranderd nu ze zelf (een) kindje(s) heeft.
