Er zit een briefje in de boekentas van mijn zesjarige zoon. Spannend! Wat zal het deze keer weer zijn? Een nieuwe luizeninvasie? Moeten we nog eens met zaklamp, loep, crèmespoeling en luizenkam op zoek naar kleine onderkruipertjes? Of mogen we weer op speurtocht in de kledingkast naar de meest onmogelijke outfits voor onze kids omdat er foto’s voor de verjaardagskalender worden gemaakt? Denk: ski-outfit in de zomer en fluokleuren in de winter.
Ik had goede voornemens voor mijn huishouden in 2020 maar … Ik loop als een kip zonder kop doorheen het huis van alles te doen, maar waar is het begin en waar het einde? Er is weeral een bom ontploft bij ons in huis! Hoe meer ik doe, hoe meer het lijkt dat ik de controle verlies…
De mamapolitie. Ja, het is een woord dat niet bepaald graag gehoord is. Wellicht omdat ze een ‘veroordelende’ bijklank heeft. Maar ze bestaat, die mamapolitie. En ik heb het er ontzettend moeilijk mee…
Vrijdagavond, een koerier aan de deur. Exact één week voor Sinterklaas krijgen wij, ja ook de volwassenen in huis, het typische Sinterklaasgevoel! Ongeduldig staan we alledrie te springen rond die grote doos, ieder scheurt een stukje open, sneller… sneller… sneller. Sorry, geen foto’s van het unboxing-verhaal wegens te enthousiast! ;-)
Ik ben Carmen, een jonge mama (30j.) van 2 prachtkinderen. L. (3,5j) en F. (10m). Van opleiding ben ik psychiatrisch verpleegkundige met een voorliefde voor de perinatale geestelijke gezondheidszorg. Ik werk als begeleider in een MCT (mobiel crisis team). Wij bieden kortdurende intensieve psychosociale ondersteuning aan mensen die het psychisch even heel lastig hebben. Ik doe graag mijn verhaal om andere mama's een hart onder de riem te steken en omdat ik merk in mijn job dat er zoveel nood is aan preventie en informatie omtrent het thema perinatale gezondheid.
Onze dochter is momenteel 7 maanden. De laatste zaterdagavond van september vonden we ineens blauwe plekken op haar bovenbeentje. Verschrikt riep ik mijn vriend erbij en stuurde ik alvast een foto naar onze huisarts. De opvang wist van niets. “Misschien is er een ander kindje tegen haar gereden,” zeiden ze. Alsof ze een (toen) 4 maanden oude baby zomaar op de grond laten liggen zonder toestemming... Gelukkig had ze geen pijn. Maandag zou ik wel antwoorden krijgen, dacht ik.
