Ik heb twee prachtige zonen. Ze maken me elke dag aan het lachen. Ze zijn lief, vrolijk en enthousiast (soms toch). Ik ben ongelooflijk trots op hen. En hoewel ik soms echt zou willen dat de tijd bleef stilstaan, groeien ze als kool. Het lijkt wel alsof ze er elke ochtend net iets groter en net iets wijzer uitzien dan de dag ervoor. Terwijl de tijd voorbij raast, zijn er toch een aantal lessen die ik mijn zonen absoluut wil meegeven vooraleer ze volwassen zijn.
Supermodel Naomi Campbell werd mama na haar 50ste. De Britse heeft een dochter van 2 en verwelkomde ze nog een zoontje in 2023. Voor het eerst vertelt het model ook dat ze mama werd met de hulp van een draagmoeder. “Mijn baby’s zijn alles voor me.”
Weet je nog … die tijd voor je mama was? Een beetje anders en toch zijn er gelijkenissen met de tijd mét kinderen. Zoals Katy Perry ook opmerkte toen ze sprak over de gelijkenissen tussen het moederschap en het popsterrendom.
De fase met een pasgeboren baby’tje in huis is een slopende fase, we moeten daar eerlijk in zijn. Vermoeidheid, onderbroken nachten, nauwelijks tijd voor jezelf, aanpassen aan je nieuwe leven, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar bovenal is het ook een unieke fase, met een aantal zálige dingen waar je geen genoeg van kan krijgen. Dingen waar je al snel met veel nostalgie aan terugdenkt en waarvoor je de klok toch even zou willen terugdraaien:
Alle kersverse mama’s zullen het vast wel tegengekomen zijn: het zogenaamde “goedbedoelde” advies, of gewoon rotopmerkingen van mensen die totaal niet weten waarover ze het hebben. En dus ook niet bijster behulpzaam zijn. Bij deze een bloemlezing van wat ik allemaal te horen kreeg en daarbij mijn reacties en bedenkingen die ik nooit over mijn lippen geperst kreeg (maar o zo graag had willen zeggen!).
Niemand verwacht van je dat je perfect bent, behalve jijzelf. Je bent als hoogsensitieve persoon zo kritisch dat je niet snel tevreden bent met jezelf en de prestatie die je leverde. Het is vermoeiend om voortdurend te streven naar een betere versie van jezelf en van de wereld rondom je. Je wilt de best mogelijke mama of papa zijn en voor je kind de meest aangename, veilige en liefdevolle omgeving creëren. Toch voel je dat je daar niet altijd in slaagt. En dat brengt je uit evenwicht.
Ik ben twee en ... dat zal je geweten hebben. Ik ben twee ... en ik zeg nee. Ik ben twee ... en ik heb een stevig karaktertje. Tweejarige peuters kunnen ons af en toe de kast opjagen. Maar tegelijk zijn het schatjes van patatjes. En dit is waarom.
Soms heb ik het gevoel dat jij ’s avonds thuiskomt en me nauwelijks herkent. Tegen de tijd dat jij er bent, ben ik soms gewoon zo uitgeput en gefrustreerd. Soms luistert onze dochter niet, slaat ze me, of blijft ze maar schreeuwen – minuten aan een stuk, maar die lijken wel aan te voelen als jaren.
Een Amerikaanse mama zweert bij haar principe om haar winkelkar niet terug te brengen naar het verzamelpunt nadat ze boodschappen heeft gedaan met haar kinderen. Ook al heeft ze daar een duidelijke reden voor, toch haalde ze online de toorn van heel wat andere mensen – ook mama’s – op zich.
