Perfect? Neen, dat zijn ze niet. Maar wij vrouwen moeten ook af en toe toegeven dat we al eens een steekje laten vallen. Geen geschikter moment voor een ode aan de papa’s dan op Vaderdag. Of toch aan de papa van mijn twee meisjes.
De feestdagen geven mij een warm gevoel. Maar eigenlijk hebben wij gewoon het hele jaar door een warm nest. En dat heb ik ook aan hem te danken, de vader van mijn kind.
Is jouw zoon of dochter tussen 10 en 12 jaar oud en kan hij/zij wat extra zelfvertrouwen gebruiken? Onze orthopedagoge Janneke organiseert in de zomervakantie twee driedaagse workshops rond zelfvertrouwen. Plaatsen zijn beperkt, dus er snel bij zijn is de boodschap!
Mama draait zich even om en.. daar verschijnt dat kleine handje boven een mandje vol lollies. Eerst eentje, dan nog eentje voor de kleine broer, en wel ja daarna het hele mandje natuurlijk! :-). Eén woord: respect! Voor de eindeloos geduldige en lieve mama van Jack, JP en Mateo. Een gezin met drie jongens is best intenstief.
Voorlezen aan je kleintje schept een band, en het zorgt voor een zalig moment van rust en quality time. Heel leuk allemaal, maar er is nog een extra reden om geregeld voor te lezen aan je kindjes, en die is minstens even belangrijk. Volgens pediater Jill Alexander heeft het feit of je al dan niet voorleest aan je kind een invloed op zijn of haar academische toekomst. Zélfs als het nog jaren duurt vooraleer het kind naar school gaat.
Tijd is voor een jonge moeder relatief, weet Audrey. 'Ik heb nog zoveel ruimte voor me en ik wil er wat mee doen. Want ik ben graag de vrouw met een plan. Maar welk plan...'
Ik had het mij misschien weer te romantisch voorgesteld: de ‘aankondiging’. Maar intussen is één ding wel duidelijk: mijn peuter snapt het niet. ‘Wil je een broertje of een zusje?’ vraag ik. ‘Poesje laap’ (de poes slaapt) antwoordt ze en ze speelt verder met de ballon.
Soms vragen we om te lachen: ‘En wie heb jij eigenlijk het liefst, mama of papa?’ Een gemene vraag waarop ze altijd stellig antwoordt: ‘PAPA’. Anderhalf is ons meisje. Het vertedert me. Ik ben blij dat zij papa zegt. Meestal hangt ze (letterlijk) rond mij. Ik voel me stiekem vereert dat ze zo vaak naar mij vraagt.
Vroeger werd het met de paplepel ingegoten: het is onbeleefd om je bord niet leeg te eten. En dus heb je het als welopgevoede mama moeilijk met het weggooien van eten. En als de kindjes het niet zelf opeten, dan doet jij dat toch gewoon? Zelfs al heb je eigenlijk al meer dan genoeg en is er al lang geen sprake meer van ‘honger’.
