De kerstboom staat, de lichtjes branden en we (proberen te) genieten van de gezelligheid. Maar we kunnen er niet omheen: de kerstdagen zien er voor de meeste mensen dit jaar toch een tikkeltje anders uit dan anders …
Onlangs deed ik een telefonisch intakegesprek bij het COS (Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen) om verder te kunnen onderzoeken wat we kunnen doen voor Remus en zijn anders-zijn. Ik wil hierover schrijven om andere ouders een hart onder de riem te steken en te laten weten wat je ongeveer kunt verwachten.
Veel ouders met een kleuter in huis zullen het wel herkennen: het gaat steeds maar sneller tegenwoordig met die jeugd, wat maakt dat de pubertijd al lang niet meer alleen voor tieners is weggelegd. Hoe weet je of jouw kleuter aan het puberen is? Hier een aantal van mijn persoonlijke bevindingen.
Net toen ik dacht dat ik de winter ook weer overleefd had zonder ziek te zijn, lag ik zondagavond te schudden en te beven in de zetel… De diagnose: griep. En, o ja, nog sinusitis erbij.
Mijn oudste dochter, inmiddels drie, heeft intussen de gewoonte om ‘(wacht) nog efkes’ te antwoorden als ik iets vraag. De eerste keer gniffel je met zo’n antwoord, maar na een paar keer wil je gewoon dat die ‘efkes’ eigenlijk nu meteen is in plaats van een half uur later. Want wij mama’s hebben uiteraard een drukke agenda...
Ik probeer zo positief mogelijk in het leven te staan, omdat ik geloof dat een positieve ingesteldheid het leven heel wat aangenamer maakt. Maar natuurlijk is het niet altijd even geweldig en fantastisch allemaal. Een klein peuterpubertje in huis is bijvoorbeeld een van de minder leuke dingen.
Het begon goed, die dag. Ik was rustig, ging bijna parkeren. Maar dan gebeurde het: iemand anders parkeerde op MIJN plaats!! 'K*t!', hoorde ik mezelf roepen... Met mijn twee kinderen op de achtergrond.
‘Oh, een dode vogel’, hoorde ik mijn dochter zeggen. Na haar opmerking liep ze onverstoord verder om haar jas te halen. Toen ik toch maar eens ging kijken, stond onze lieve Ella de poes daar te pronken met, inderdaad, een dode vogel. En toen daagde het mij hoe triviaal ze omging met het woordje ‘dood’.
Vroeg of laat word je er als ouder mee geconfronteerd, of je dat nu wilt of niet: vriendinnetjes. En met de één klikt het al wat beter dan met de ander. Maar wat als je helemaal geen voeling hebt met het liefje van je zoon?
Vorige week keek ik vol verwondering naar een discussie tussen man- en dochterlief. Papa zat blijkbaar in haar weg in de zetel en moest verhuizen. Er ontstaat een discussie en net wanneer ik denk dat een woedeaanval zich aandient, gaat ze rustig haar toverstafje halen en zegt de magische woorden ‘spookjes spookjes pats, papa is weg!’ Voilà, zo simpel is ...
