Zoeken

Het lichaam speelt een belangrijke rol om te weten te komen hoe het écht met je gaat. Via ons interoceptieve vermogen kunnen we de prikkels en sensaties die ons lichaam ons stuurt herkennen. Toch leiden we kinderen vaak af van hun lichamelijke signalen. We leren hen om vooral niet te luisteren naar hun lichaam. Terwijl dat lijfje hen juist niet te missen seintjes geeft. Inzicht in lichamelijke gewaarwordingen leidt tot meer begrip van de innerlijke wereld en tot een betere emotieregulatie. Wat kan je als ouder doen om je kind meer in contact te brengen met het lichaam?

Er was de laatste tijd veel om te doen: in minder dan tien jaar tijd steeg het medicatiegebruik bij kinderen met ADHD tussen 6 en 17 jaar met 20 procent, zo bleek uit een recente studie van CM Gezondheidsfonds. Daarbij rees al snel de vraag of er soms niet te snel medicatie wordt voorgeschreven. 

Het dochtertje van een gastmama is hoogsensitief. Haar man beschikt niet over het nodige geduld om daarmee om te gaan, waardoor het vaak uit de hand loopt. Expert Barbara Frère geeft advies.

Uit onze grote welzijnsenquête kwam duidelijk naar voren dat heel wat mama’s van – vooral jonge – kinderen het moeilijk hebben. Ouders kunnen zelf het heft in handen nemen om hun welzijn te verbeteren, maar het is ook duidelijk dat er op sociaal vlak het een en ander moet veranderen.

Geregeld hoor je spreken over hoogsensitiviteit. Minder bekend is 'vurig sensitiviteit' of ‘hoogsensitief met een sterke wil’. En dat laatste geeft behoorlijk wat vuurwerk…

Het ouderschap mag dan wel een wonderlijk avontuur lijken, de realiteit is niet altijd even rooskleurig. Mama of papa zijn kan zelfs één van de grootste uitdagingen in het leven zijn: het balanceren van de maatschappelijke verwachtingen en de soms onrealistische normen voor het opvoeden van een kind kunnen ervoor zorgen dat je gefrustreerd en uitgeput raakt, om over de schuldgevoelens nog maar te zwijgen. 

'Ze mag alles worden, als ze het maar met passie doet.' Dat is wat ik standaard zeg als het gaat over de toekomst van mijn dochter. En ik meen dat. Of beter: ik wil dat menen.

Een Amerikaanse basisschool heeft strafstudie vervangen door lessen meditatie. Of hoe ook in het onderwijs elementen van positief opvoeden doorsijpelen.

Ik herinner me nog goed hoe het vroeger ging. Mijn ouders waren streng, maar duidelijk. "Nee is nee," en daar viel niet over te onderhandelen. Tegenwoordig lijkt dat anders. Het idee van mild ouderschap, waarin empathie en geduld centraal staan, voelt voor mij soms als een enorme uitdaging. Natuurlijk wil ik dat mijn kinderen zich gehoord en begrepen voelen, maar waarom lijkt het alsof álles bespreekbaar moet zijn? Soms wil ik gewoon dat mijn kind luistert zonder dat elke beslissing eindeloos besproken hoeft te worden.