Gisteren voelde ik me mislukt. Mislukt als mama en als leerkracht. Mijn zoontje dat zo flink als hij maar zijn kon probeerde me één volledige minuut geen vragen te stellen over farao’s, dinosaurussen, ontdekkingsreizigers en uitvinders. Luisterverhaaltjes die zijn honger niet konden stillen en speelgoed waarmee het maar heel eenzaam spelen was. Op van de stress en met een schuldgevoel van jewelste probeerde ik te balanceren tussen mijn hart en mijn hart. Want ik zie ze allebei graag: mijn kind én mijn leerlingen.
Ik heb altijd geweten dat ik heel graag twee kindjes wou. Maar na zo’n eerste temperamentvolle dame in huis, werd dit toch even uitgesteld. Uiteraard kriebelde het soms heel hard, maar ik moest ook eerlijk zijn tegen mezelf. Ik moest eerst zelf toch een beetje uitgerust geraken zodat mijn lichaam klaar was om 9 maanden het beste te kunnen geven.
Veel ouders zitten de komende weken thuis met hun kroost. En dat is net iets anders dan tijdens de vakantie: er staan geen uitstapjes op het programma én de kans is groot dat mama en/of papa wel moet(en) werken van thuis uit. Je kinderen entertainen zal dus niet altijd evident zijn. Maar Mama Baas staat paraat: elke dag brengen we een entertainment tip!
Het zijn vreemde tijden. Lessen worden opgeschort, waardoor het merendeel van de kinderen thuis zijn. Veel mensen werken van thuis uit. Mensen in de zorg, distributie en dergelijke lopen de benen van onder hun lijf en weten niet wat eerst gedaan. En iedereen blijft in de mate van het mogelijke "in zijn kot". Raar, toch wel beangstigend, en chaotisch.
Een van de moeilijkste dingen die ik in mijn prille leven als moeder moest doorstaan, was mijn dochter naar de onthaalmoeder brengen. We hadden tijdens de zwangerschap de opties besproken van een onthaalmoeder en een kindercrèche. De beslissing was snel gemaakt: we zouden gaan voor de onthaalmoeder.
Je hebt het ongetwijfeld al eens meegemaakt: je kleine uk wil je iets vertellen. Alleen, je kleine uk praat nog niet… Geen verstaanbare woordjes, alleen klanken en zijn lichaampje dat jou iets duidelijk probeert te maken. Maar wat wil hij je nu precies duidelijk maken? Je weet het niet… Je gist, probeert, raadt, maar nee, het is niet dat wat hij je wil zeggen. Je kindje raakt gefrustreerd en… ja, jij dus ook.
2019 was niet echt mijn jaar. Eigenlijk helemaal niet mijn jaar. Het was een onmetelijk zwaar jaar met veel up en downs, met veel valkuilen, en een ongelooflijke zware test voor ons gezin. Ik kreeg een depressie. Ik kreeg een zware postnatale depressie met psychoses erbovenop. Ik hoop met mijn verhaal het taboe over mentale gezondheid te doorbreken en mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten of zitten een hart onder de riem te steken. Ik begin bij het begin.
Ouderschap, het is één van de allermooiste zaken ter wereld! Maar er zijn ook heel wat dingen waar je, voor je aan kinderen begint, niet bij stil staat. Dat je leven vanaf het moment dat je kind geboren is een aaneenschakeling is van fases bijvoorbeeld. Nee, dat vertelt niemand je!
Ik kan eerlijk zeggen dat mijn man en ik een goed solide team zijn wat betreft het ‘opvoeden’ van de kinderen. Ondanks dat we beiden een hele andere opvoeding hebben gekregen, weten we heel goed wat we hiervan willen meenemen of net niet en trekken we allebei aan dezelfde kant van het koord.
Sinds ik mama ben, ben ik zo ongelooflijk week geworden. Hoe komt dat toch? Menig traan werd al vakkundig weggedept. Mijn hart werd al ettelijke keren in stukjes gebroken (en gelukkig weer gelijmd). En mijn waakzaamheid staat continu op ON, terwijl mijn gerust gevoel in de diepste schuif stof ligt te vergaren. Hallo ouderschap!
