Vandaag is het donderdag, een emotionele zware dag. Waarom? Ik weet het niet, het kan zoveel oorzaken hebben. Misschien razen de hormonen wel door mijn lijf aangezien ik vandaag 34 weken en 3 dagen zwanger ben. Of misschien is het omdat ons land al een tijd in lockdown zit, waardoor iedereen binnen moet blijven, omdat er verschillende mensen sterven en heel onze economie ontwricht geraakt. Maar vooral komt het omdat op Pasen exact 4 weken geleden was dat ik mijn ouders en schoonouders nog gezien heb. Want dit is het beste voor hun gezondheid en die van ons.
Acht verkoudheden op een jaar. Dat is een gemiddelde voor een baby. Mijn baby heeft er acht maanden mee gewacht voor de eerste snotvalling. En sindsdien zijn we aan een reeks begonnen die nog niet of amper is gestopt.
Ze loenst. Ze gluurt. Vanuit de tippen van haar tenen strekt ze zich uit om toch maar te kunnen kijken. En dan ziet ze iets. Ze glundert. Ze straalt. Haar oogjes fonkelen en haar handjes wippen op en neer van contentement.
Ook vóór de coronatijden werden ouders overspoeld met goede adviezen. De opvoedboeken zijn bijna ontelbaar in bibliotheken en boekenwinkels. Nu komen er nog tal van spectaculaire ideeën en vernieuwende spelletjes op ouders af die ze met hun kinderen kunnen doen… Pfoe, … Je zou er moe van worden… En laat vermoeidheid zowat de grootste saboteur zijn die verhindert dat je de ouder kan zijn die je wil zijn .
Heel wat ouders zijn de uitputting nabij. Het is niet niks om een hele dag paraat te staan voor kleine wezentjes die (in meer of mindere mate) afhankelijk zijn van jou. En zeker niet wanneer daar nog ontzettend veel taken voor de betaalde job en het huishouden bovenop komen. Energieverlies aan dingen die niet werken is het laatste wat we nu nog kunnen gebruiken. Het is dus belangrijk dat wat we doen ook effect heeft en de ‘flow’ in het gezin versterkt. Dit kan aan hand van drie simpele ‘regels’.
"Ik ben bang dat ik het Caranovirus krijg, mama," vertelde ze met tranen in de ogen. "Mag ik bij jou op de schoot?" Ze kwam bij me zitten en huilde. "Hoe kan de dokter dan zien of mijn longen nog goed werken? Hoe kan hij daardoor kijken? Met de stethopoog?" Ik glimlach door haar taal. Zo schattig als ze zich vergist en grote zus haar corrigeert. "Het is CO-RO-NA, en de dokter luistert naar je longen met een stethosCOOP!"
Mijn lieve dochter, mijn prinses, mijn liefde.
De dagen waarin we leven zijn onzeker en best wel beangstigend. Wanneer we de TV opzetten lijkt het vaak alsof er nog maar één onderwerp ter sprake wordt gebracht: COVID – 19. Jij hebt geen benul van wat het kan zijn, je kan het woord niet eens uitspreken. Je hebt niet door waar de bevolking op dit moment tegen vecht. Maar je beseft wel dat er meerdere dingen veranderd zijn, je hebt door dat er iets niet klopt.
Het mama zijn is op zich de grootste uitdaging van ons leven. In normale omstandigheden zijn we constant in gevecht met tijdschema’s, op zoek naar succeservaringen om hen te leren omgaan met emoties en vaardigheden, structuur te geven en vooral ruimte vrij te houden voor plezierige dingen.
Als corona me iets leerde, is het dat ik een ontzettend positief mens ben. Ik dacht altijd dat ik een beetje een doemdenker was, die eerder de problemen zag dan de oplossingen. Dat blijkt dus het omgekeerde te zijn. Ik ben degene die er het beste van maakt en probeert te genieten van kleine dingen. Ik zorg voor een bloemetje in huis, maak lekker vers eten, aperitief met mijn gezin en ben vooral erg dankbaar. Toch zit ik er deze week wat door. Dat heeft niets met mezelf te maken, des te meer met mijn kleine held. Als hij ongelukkig is, is moeder dat ook.
Je herkent het gevoel wellicht wel. Jullie beslissen om voor kindjes te gaan. Ongeduldig wacht je op de dag dat je die positieve zwangerschapstest éindelijk in je handen hebt – want eens je die beslissing hebt genomen, kan het niet snel genoeg gaan. Toch? En als het dan zover is … slaat de stress onverbiddelijk toe.
