Op 9 juni mochten we weer 1 dag per week naar kantoor. Vandaag is telewerk niet langer de norm en binnenkort staan ons weer 4 of 5 dagen per week op het werk te wachten. Of jullie daar zin in hebben, vroegen we enkele weken geleden. Het antwoord was duidelijk. Verrassend, maar heel duidelijk.
15 oktober 2014. Mijn vermoeide moederlijf werd wakker door de geur van haarlak. Mijn vriend was zich aan het klaarmaken voor een examen in Brussel, hij was net zelfstandig garagist. Hij moest zich haasten, zoals altijd was het een race tegen de klok. Naast mij lag de drie maanden oude Emilia in een draagmand, nog heerlijk in dromenland.
Het stond al een tijdje op mijn wensenlijst: een uitstap naar de dierentuin. Het maakte niet uit welke: als ze er maar de grote dieren hadden zoals mijn dochter ze heeft leren kennen uit boeken, via YouTube filmpjes of van op tv. Ze is nu iets meer dan twee jaar oud, hoog tijd om de dierenwereld met eigen ogen te ontdekken.
We gingen voor het eerst sinds lang een weekendje weg. De verwachtingen waren groot na maandenlange coronamaatregelen en vastzitten in de sleur werk-huishouden-kinderen. We zouden eindelijk nog eens niet thuis zijn. Het weekendje weg was ook effectief leuk en ontspannend, maar daarnaast ook vooral doodvermoeiend.
In september 2018 beslisten we mijn koperspiraal te laten verwijderen, omdat we klaar waren voor kindjes. Ikzelf was toen bijna 26 jaar en mijn partner bijna 31 jaar. Ik weet nog heel goed dat ik de eerste maanden wat angstig was. Stel dat ik snel zwanger zou zijn, was ik er wel echt klaar voor? Konden wij dit wel aan? Maar een zwangerschap bleef uit. Na een jaar proberen om zwanger te worden, besliste ik om naar de gynaecoloog te stappen.
Hij stal de show (en meisjesharten) in de jaren ’90 als de knappe en grappige uncle Jesse in de Amerikaanse comedy serie ‘Full House’. Maar geloof ons, John Stamos doet een (mama)hart nog altijd sneller slaan. Kijk maar eens wat hij onlangs op zijn Instagramaccount postte.
Gedachtenkronkels in mijn hoofd, bij bepaalde mom influencers dezelfde struggle zien en dan de oproep van Mama Baas naar schrijvende gastouders, dit moet een teken zijn. Al enkele keren schreef ik over mijn kleinste stilgeboren meisje, maar deze keer gaat het over mijn andere heldin: mijn grootste meid van intussen zeven. Ze was vier toen ze haar zus verloor, in de tweede kleuterklas.
Toen ik 20 weken zwanger was, gingen mijn man en ik samen naar de gynaecoloog om ons meisje nog eens te bekijken. Dat was nog voor corona, dus hij kon nog probleemloos mee. Ze keken rustig met het echotoestel op mijn buik. Het bleef enorm lang stil in de kamer, tot de gynaecoloog er even de prof ging bijhalen. Hij ging mee kijken en weer was het tien minuten stil. Toen legde hij zijn toestel weg, en vertelde ons dat de hersenfollikels in het hoofdje van ons dochtertje een beetje groter dan gemiddeld waren waardoor ze ongerust waren. Een vruchtwaterpunctie was de enige manier om uit te sluiten of ze een waterhoofdje zou hebben.
Op reis gaan is sowieso altijd een beetje spannend en vergt wel wat voorbereiding. Met een baby is dat zeker niet minder, maar dat hield ons niet tegen om toch te gaan reizen met onze eenjarige oude baby. En dat in coronatijden! Ik deel je graag mijn reisverslag en nog wat extra tips om te gaan reizen met een baby.
