Nieuwjaar. Hét moment om elkaar het beste te wensen voor het komende jaar. En dat doen we natuurlijk ook bij Mama Baas. We hopen dat 2020 voor elk van jullie een prachtig jaar mag worden dat jullie alles brengt waar je stilletjes (of niet zo stilletjes) op hoopt. En sowieso wensen we elk van jullie deze 10 dingen toe:
Gelukkig Nieuwjaar! Eerst en vooral onze allerbeste wensen voor 2019! Als mama of papa is de kans groot dat je de eerste dag van het jaar met kleine oogjes doorbrengt. Want: je wil het nieuwe jaar natuurlijk vieren, maar daar houden die kleine kaboutertjes 's morgens vroeg niet echt rekening mee. Nee, ook niet met die eventuele kater... We feel you ;-). Alweer een herkenbare cartoon van Marie!
Het is zover: de feestdagen zitten er officieel op, en het is tijd voor een nieuw jaar, dat ongetwijfeld weer voorbij zal zijn voor we het goed en wel beseffen. Er is gegeten, gedronken, gezellig getafeld met de familie, en er zijn veel cadeautjes uitgedeeld. Maar een paar dingen staan nog op mijn verlanglijstje. Niet dat iemand deze dingen echt cadeau kan geven (je hebt ze niet allemaal in de hand), maar dat neemt niet weg dat ik hoop om op het eind van 2019 de meerderheid van deze dingen te kunnen afvinken.
Ken je dat? Er zijn zoveel dingen die je anders zou willen aanpakken, beter zou willen doen. Er zijn zoveel dingen die je aan jezelf zou willen veranderen om een betere mama te zijn. Maar in de ogen van je kinderen ben je sowieso een supermama! Lizzie schreef er een mooi gedicht over.
Het valt op: begin tot midden januari zie je talrijke joggers voorbij je raam passeren. Ook de fitnesscentra zitten weer aardig vol, en de wandelaars hebben hun beste wandelschoenen uit de schoenenkast gehaald. En toch denk je bij jezelf: “hoelang gaan ze dat sporten dit jaar weer volhouden?” Of: “Begin februari zie je ongetwijfeld niemand meer.”
Een verkoudheid, enkele weken later gevolgd door de griep en daarna blijven sukkelen met keelpijn… Nogal wat mensen hebben in de winter last van de ‘kettingziekte’, waarbij de ene infectie al snel opgevolgd wordt door de volgende. En het blijken vooral jonge vrouwen te zijn die er last van hebben.
Na een emotioneel loodzware periode was ik helemaal klaar voor een nieuwe start, compleet met nieuwe job. Vol goede moed en boordevol ambitie vlogen de eerste dagen, de eerste weken voorbij ….en WAUW, wat was alles zoals ik mij had voorgesteld! Fantastische collega’s, positieve omgeving, niks dan lovende commentaren….”Yes, het was een goede nieuwe start!”
Enkele maanden geleden heb ik deze in huis gehaald: de Wobbel. Oftewel, zoals mijn wederhelft het omschrijft: de gebogen plank :-). Het leek me gewoon zo leuk voor de kids, een schommel in huis. Die er dan nog eens goed uitziet (lees: die niet uit gekleurde plastiek bestaat) en ook - hoera - geluidloos is. En jawel, wij zijn enthousiast!
Een paar dagen geleden was mijn vierjarig zoontje, Berre, zijn kleertjes aan het aandoen ’s morgens. Zijn onderhemdje had hij al aan. Zijn onderbroekje en sokjes ook. Maar met zijn broek en trui wachtte hij nog eventjes. Toen ik vroeg waarom, antwoordde hij “ik ben nog aan het wachten op mijn courage, mama”. Toen heb ik toch wel hard gelachen. Waar halen die kleine bengels het toch uit! Maar kort erna dacht ik meteen het volgende: “En ik ben aan het wachten op mijn courage om weer naar die school te gaan.”
