Ruzies en verhitte discussies tussen broers en zussen zijn onvermijdelijk. Leuk is het niet, maar er is ook goed nieuws, want ruziemaken is niet altijd slecht. Een beetje kibbelen leert kinderen namelijk omgaan met verschillen en de lessen die ze eruit trekken kunnen ze gebruiken in de toekomst.
Ik hoor mama's soms klagen over hun peuter in de 'terrible two'-fase, maar volgens mij begint dat toch al wat vroeger hoor. Vanaf wanneer doet je kind ‘bewust’ iets verkeerd? Zijn ze op hun 1 nog wel altijd even onschuldig?
’s Avonds, voor je gaat slapen, vraag je me om een verhaaltje. Je wil dat ik vertel over ridders, piraten of kaboutertjes. Ik vertel je dat we ’s nachts, als jouw oogjes toe zijn, in een kasteel wonen. Jij, je zusje, papa en ik.
Maar de rust is er weer. Het zijn aanvaardbare momenten die bij het ouderschap horen. Dus aan alle ouders die denken dat het om zeep is... Het wordt écht beter.
We wisten het op voorhand... Soms zou het moeilijk zijn. Maar dat mijn zoon zou krijsen, nachten aan een stuk en ik zou denken, neen, WETEN, dat het is omdat hij ons zo hard gemist heeft de week ervoor… Dat kwam toch even onverwacht aan. (#zucht)
Ik heb altijd gedacht dat het woord ‘nee’ het meest gebruikte woord zou zijn als er een kind kwam. Zoals zoveel dingen die je denkt voor je werkelijk kinderen hebt, was ik behoorlijk mis. Het woord dat ik het meest gebruik is: ‘kom’. In alle intonaties: van een rustig ‘Kom, we gaan’ naar het ongeduldige ‘Koooohooom’, dan nog proberen met proberen met vragen (‘Kom je alsjeblieft?’) of omkopen (‘Kom en dan mag je …) tot de ontploffing KOM HIER!) en varianten.
Als iemand me vraagt wat mij het gelukkigst maakt, dan weet ik onmiddellijk wat mijn antwoord is: jullie, samen met het nest dat we in de loop van de jaren hebben opgebouwd. Ik moet glimlachen als ik jullie zie glimlachen, mijn hart ontploft als ik jullie hoor schaterlachen. Jullie geluk is mijn geluk. En jullie verdrietjes, die nu nog klein zijn, zijn bijgevolg mijn verdrietjes.
Deze week verscheen een artikel over Familie-acteur Werner De Smedt, die het ‘nog steeds’ niet over z'n hart krijgt om Roman, zijn vijfjarig zoontje, op een eigen kamer te leggen. De reacties op sociale media lopen over van verontwaardiging. ‘Proficiat, je hebt een zwakkeling gekweekt’, klinkt het oordeel.
Wanneer ik de kinderen in bed stop, dan kan ik het niet laten even met mijn ogen langs hun lettertrein te glijden in hun kamer. De kleurtjes springen in het oog, de één een langere naamtrein dan de ander… Een trotse bestuurder die de locomotief met wagentjes ‘trekt’: wagonnetjes met letterlijke bagage.
Als ik zelf ergens enthousiast over ben, vind ik het altijd leuk om het te delen… Sinds een aantal weken proberen wij er thuis een gewoonte van te maken om tijdens het weekend een ‘blije raad‘ te houden. De naam kwam er spontaan toen we een aantal weken geleden onze eerste officiële familieraad hielden. Familieraad vond ik te serieus en dus werd het de ‘blije raad’: een kort moment om even gezellig samen te zijn, intussen iets lekkers te eten en tijd te maken om te luisteren naar elkaar.
