15 februari 2018. De dag waarop wij met veel toeters en bellen jouw eerste verjaardag zouden vieren. De dag waarbij we je zouden bedelven onder de vele cadeautjes. De dag waarbij we een reuzentaart zouden bestellen waar jij dan met je kleine handjes mocht in ploeteren.
Vandaag zijn mijn 3 kindjes 3 jaar, 3 weken en 3 dagen. Drie jaar geleden bevond ik me nu op de NICU. Een bevreemdende en intimiderende omgeving voor een pas bevallen mama. Mijn kleine jongens in couveuses, plakkers op hun gezichtjes om het intraveneus materiaal op zijn plaats te houden. Alle procedures, de steriele voorschriften, het constante gepiep van monitors, de alarmen, de geuren.
Het begon vrijdagochtend. Ik was onderweg naar mijn mama om samen met haar mijn dagelijkse wandeling te maken vooraleer we naar de hematoloog zouden vertrekken. Opeens gebeurde het. Zomaar, uit het niets. Ik was aan het zingen. Luidkeels. Every Breath You Take van The Police. Gebeurde dit echt?
Over twee maanden moet ik voor het werk negen dagen naar het buitenland, net op mijn dochter haar tweede verjaardag. Hebben jullie tips om dit vlot te laten verlopen? Moet ik er op voorhand met haar over praten? Haar laten helpen om mijn koffer te maken? Misschien een aftelkalender maken? Wat snapt zij wel al en wat nog niet? Ze is superclose met mij, en ze zit in een fase waarbij ze niets van haar papa moet weten, dus ik maak me daar wel wat zorgen over. Ik ben wel al eens weggeweest voor het werk, maar dat was max 2 nachten/3 dagen. Bedankt voor de hulp!
Vorige week werd ik opnieuw papa. Ja opnieuw, voor de derde keer al, en zelfs voor de derde keer van een dochtertje. Woorden schieten te kort om uit te drukken hoe trots ik ben op die drie dochters van me. Dolgelukkig, trots, fier, blij, in de zevende hemel,… Gooi al deze en nog enkele andere geluksuitingen bij elkaar, en je kan min of meer inschatten hoe ik mij nu voel.
Vier jaar hebben we moeten proberen om eindelijk het fijne nieuws te kunnen meedelen dat we zwanger waren. Het zijn jaren geweest van afwachten, traantjes maar vooral van veel zwijgen… Nu mijn zoontje 2 jaar is en we het gevoel hebben dat nummertje 2 zou mogen komen, begint het afwachten weer.
Speelgoed, da’s een moeilijke, vind ik. Eigenlijk hebben ze behoorlijk veel, want met Sinterklaas, Kerstmis en hun verjaardagen worden ze hier een klein beetje overstelpt met speelgoed. En sommige stuks blijken dan een echte hit te zijn waar ze urenlang mee spelen, terwijl andere dingen nauwelijks worden bekeken en gewoon in een hoekje blijven staan. Op den duur zie ik door de bomen het bos niet meer, eerlijk gezegd: want waar hebben ze nu écht iets aan?
Ik ben Isabelle, mama van een dochter van anderhalf en ondertussen grote fan van herbruikbare luiers. Zo’n fan word je eigenlijk vrij snel, als je met open blik de vooroordelen aan jou voorbij laat gaan en de harde feiten eens op een rijtje zet. En dan heb ik nog niet eens gesproken over de superleuke printjes :-).
Elk jaar verkiest de International Association of Professional Birth Photographers de mooiste geboortefoto. Stuk voor stuk zijn alle inzendingen prachtige foto’s, maar als het een Belgische fotografe is die met de hoofdprijs aan de haal gaat is dat natuurlijk extra leuk. Zeker omdat de winnares, fotografe Marijke Thoen, ook in 2016 al de hoofdprijs in de wacht sleepte!
