Ik kan het niet onder stoelen of banken steken: ik heb een grenzeloze bewondering voor juffen en meesters. Ik weet niet of wij nu toevallig zo’n uitzonderlijk goeie school hebben gekozen, of dat het gewoon veel zegt over het gros van de juffen en meesters, maar mijn zoontjes hebben jaar na jaar het geluk gehad om bij een crème van een juf of meester in de klas te belanden. En dat was dit jaar niet anders.
Gisteren kreeg ik een telefoontje met verschrikkelijk nieuws: mijn ex-man, de papa van mijn twee dochters (15 en 13), is plotseling gestorven. Ik kan niet eens onder woorden brengen hoe vreselijk het was om dat te moeten vertellen aan de meisjes en om hun hart te zien breken.
Scoorde je tiener niet zo goed op het mondelinge examen en stak hij dat op het tijdstip? ‘Tja, om 8u30 was mijn hoofd écht nog niet wakker!’ Dan kan hij weleens gelijk hebben. Want onderzoek wijst uit dat het moment waarop je een mondeling examen afneemt of een belangrijk gesprek voert een grote rol speelt in je slaagkansen.
Pick your battles. De zin die elke ouder talloze keren hoorde, vaak negeerde en hier en daar soms toch toepaste. Wanneer het strijden zich dagelijks tig keer voordoet, in die mate dat er geen getal voor bestaat, herbekijk je best je plan van aanpak. We gingen op zoek naar een ander modus operandi toen we de bevestiging kregen dat onze zoon anders was. Niet beter of slechter, gewoon anders. Alles leek moeizaam te gaan. Woorden als gemiddeld, doorsnee, gebruikelijk konden we gelijk in de vuilbak kieperen. Ze waren niet van toepassing en zullen dat vermoedelijk nooit zijn. Elke dag voelde een strijd die we in de vergrotende trap leken te verliezen.
Onze aanrader van de maand? Het boek ‘Goed Genoeg? Een nieuwe visie op ouderschap’ van psychologe en pedagoge Inge De Waele. Het is een boek dat je doet nadenken over het ouderschap van vandaag en vooral: het biedt je troost én hoop in deze voor jonge ouders vaak heel onbegripvolle tijden. ‘Het is normaal dat je als ouder moet zoeken naar je eigen taal met je kind(eren). En voor iedereen is dat anders. Het zoeken naar de juiste communicatie is vaak een zoektocht, maar het loont wel de moeite, want wat taal je geeft, is tijd. Tijd om dingen uit te leggen, te verzachten.’
Op babybezoek gaan: oh, zo leuk! Een schattig baby'tje zien, veel oh’s en ah's, veel lachende gezichten en wie weet het kleintje ook even kunnen vasthouden en knuffelen, zalig! Zo dachten wij althans dat de babybezoekjes bij ons zouden verlopen, toen onze meid een kleine maand oud was. Bij de mensen die ze al meermaals gezien had en bij wie ze al een veilig gevoel had was dat inderdaad het geval, maar voor de vele spontane andere bezoekers verliep het net iets anders…
Een oudercontact waar de papa voor spek en bonen bij zit. Een bezoekje aan de dokter waarbij de arts zich enkel naar de mama richt om vragen te stellen over het kind. De crèche die onmiddellijk naar de mama belt als er iets scheelt, zélfs als er werd aangegeven dat de papa makkelijker te bereiken is. De vraag naar voorlees’moeders’ op school. Papa’s nemen hun rol als ouder tegenwoordig veel nadrukkelijker op dan vroeger, maar dat lijkt sommige leerkrachten, onthaalmoeders of artsen soms te ontgaan: voor hen blijft de mama standaard het eerste aanspreekpunt.
Een bijna wanhopige mama hier. Mijn zoontje van 2 jaar gaat binnenkort voor het eerst naar school. Nog 2 maanden tijd. Hij heeft tot hiertoe nog totaal geen interesse in potjestraining, wat we ook doen. Boekjes lezen, filmpjes bekijken, onderbroekjes aandoen, samen met mama en papa naar het toilet, zonder onderbroek lopen. Hij zit op het potje, kijkt even in een boekje en dan is hij klaar. Hij voelt het precies ook totaal niet, of wilt het niet voelen. Ik laat hem er ook maar maximaal vijf minuten opzitten en zet hem ook niet onder druk, want dan zou het totaal niet lukken. Maar niks. Hij wacht gewoon tot hij terug een pamper aanheeft.
Graag had ik een beetje advies gekregen. Mijn dochter is een fantastische, flinke meid van 2 jaar en 7 maanden. Ze is leergierig, slim, een beetje koppig en over het algemeen een 'heel gemakkelijk kind.' Maar we zitten een beetje met een probleem... Zindelijk worden... Ze wil/kan het maar niet.
Een week geleden - Pssssssssjjjj. Lap! Een lekke band. Net nu we al aan de late kant zijn natuurlijk. Gelukkig is het niet ver meer naar school. Dus zet ik de laatste paar honderd meter een sprintje in met de fiets aan de hand. Echt lekker gaat dat wel niet met een band die tot op de velg plat is. Zoonlief fietst dan ook al een eind verderop. Maar we kunnen binnendoor naar school dus hoef ik me daar niet al te veel zorgen over te maken.
