Vele wegen kent het leven,
maar van al die wegen is er één die jij te gaan hebt.
Die ene is voor jou.
Die éne slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb jij te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze hoe die weg te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet, omdat de zon een weg die door
ravijnen gaat, haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van de weg
milder te zijn, en wijzer,
dan aan het begin.
De weg koos jou, kies jij hem ook?
Hans Stolp uit: 'Tot overblijft wacht echt is: Jij'
Mijn dochter kwam gisteren thuis en zette zich spontaan aan de keukentafel. Zoveel huiswerkvlijt heb ik zelden gezien bij haar. Ze kreeg deze week dan ook geen gewoon huiswerk, maar wel een heel bijzondere opdracht: verras je geheim vriendje!
Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. In die week deden we nog leuke dingen samen, vertelden we hem alles wat we hem nog hadden willen vertellen en groeide er een intense verbinding met onze kleine man. En dan was het zover. Op 12 augustus 2016 om 18u kon ik hem eindelijk in mijn armen nemen.
Zomervakantie. En het begint hier en daar al wat te kriebelen. Niet op een fijne manier. Meer zoals die muggenbeet op je voet en het triomfantelijk gezoem van dat rotbeest in je oor. Uiteraard net wanneer je in slaap gesukkeld was met je bril scheef op je neus en je boek verkreukeld op je kin. Dat soort kriebelen.
Waarom hebben we het als mama zo moeilijk om onze grenzen te stellen? Je kent wel het gevoel: iemand vroeg je om iets voor hem of haar te doen. Je had eigenlijk geen zin, voelde je moe of je had echt geen tijd om iets voor of met die persoon te doen. Maar he, je kan die persoon toch niet laten vallen? Want wat als die persoon jou niet leuk meer vindt, wat gaat die wel denken als je zijn of haar vraag afwijst?
Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. En dan op 12 augustus konden we hem eindelijk voor heel kort in onze armen sluiten. Hij was zo kersvers geboren en tegelijk zo kersvers dood. En wij deden alle dingen die kersverse ouders doen. Het leek zo onwaarschijnlijk dat hij niets meer zou horen of voelen, hij leek zo dichtbij. Ik denk dat hij toch nog even meekeek?
Eerst en vooral, ik wil hiermee geen gesprek aangaan. De hoop dat dat gesprek er kwam, ben ik al lang kwijt. De hoop dat jij het respect en het lef had om mij eerlijk te vertellen wat er allemaal aan de hand was zonder dat ik dat van anderen moest horen ook.
Vorig jaar, eind juni 2019, is er brand ontstaan in ons huis terwijl ik lag te slapen naast mijn dochtertje van 5 maanden. Ik ben wakker geworden van het rookalarm, er hing een hele rare sfeer in huis en het licht zag er heel vreemd uit. Ik ging in de gang kijken waar het geluid vandaan kwam en zag overal rook.
Omdat schrijven therapeutisch is ... en lezen dat ook kan zijn. Omdat het gevoel een lotgenoot te vinden in iemand voor heel eventjes een laagje kan leggen over een bron van miserie.
