Ik neem Eli op. Ik wil hem knuffelen, maar hij duwt zich weg. Ik zet hem terug op de grond en wil hem een kusje op zijn voorhoofd geven, maar ik krijg enkel zijn wang. Wanneer ik zeg "ik zie je graag" loopt hij nors weg. Ik voel mijn ogen prikken en verbijt mijn tranen.
Expert Tina Favache stuurde ons het verhaal door van een vrouw die op een ongezonde manier bezig was met poetsen. “Je kan hier een anonieme getuigenis lezen van een klant die ik een tijdje geleden bezocht. Tot mijn verbazing kwam ik niet bij haar op bezoek voor tips en advies rond opruimen, maar kon ik haar helpen met te bevestigen dat ze terug op het goede pad was en fier mocht zijn op haarzelf. Het harde en ongezonde verhaal van een uit de hand gelopen verslaving…”
Als je kindje zich bezeert, zijn we als ouder snel geneigd om het pijntje weg te kussen. En da’s niet eens zo’n slecht idee: met en kusje troost je niet alleen je kindje, speeksel bevat bovendien écht genezende en antibacteriële eigenschappen. Dat heeft een positief effect op de wondgenezing én het beperkt littekenvorming. Hoera dus voor die geneeskrachtige kusjes van mama en papa!
Vandaag wordt onze jongste dochter, onze krullenbol, ons blauwoogje, onze lieve P., vier jaar. Toen ze deze ochtend met haar elfenvleugels en prinsessenkroontje (ze is nogal van het roze type) door de living zweefde, ben ik beginnen huilen als een klein kind. De blijdschap en opluchting dat ik deze verjaardag als een relatief gezonde moeder kan beleven, sloeg in als een (ver)helder(end)e bliksemschicht. Toen ik P. daar zo blij zag zijn en zo fier, drong het tot mij door: dit is de eerste maal in haar korte leven dat ik een volwaardige moeder kan zijn op haar verjaardag.
Mede-dankzij mijn persoonlijke helden Willemijn en Martine van 2WMN, het topteam van MamaBaas en honderden anderen weten we dat momshaming tot het verleden behoort (of dat het toch op z’n minst tot het verleden zou moeten behoren). Dankzij de louterende en inspirerende ramblings van powermommies als Kristina Kuzmic weten we onze eigen “tekortkomingen” ook wel met de nodige humor te benaderen. Maar hebben we ook echt zoveel begrip voor onszelf? Of komen de eisen die we aan onszelf stellen lang niet overeen met wat we van anderen verwachten?
Ik weet nog dat iets simpels als ‘boodschappen doen’ voelde als een heuse expeditie, toen mijn zoontjes net geboren waren. Het bezorgde me altijd een beetje stress, toch zeker die eerste maanden…
“Er zal wel iets ferm mis mee zijn.”
Aan de onbekende heer in het ziekenhuis: neen, er is niets ‘ferm mis’ met mijn dochter. Mijn dochter is gewoon een huilbaby. En in plaats van ons zo te bekritiseren zou je beter wat meer begrip hebben.
Want ze huilt. Dag. Én. Nacht.
19 weken ver ben ik nu. Ondertussen heb ik al enkele weken last van griep en sinusitis, dus veel ongemakken. Ook de zwangerschap geeft lastige symptomen: blijvende dorst, hoofdpijn, gezwollen handen en voeten, darmklachten, harde buiken (met hevige krampen) en….. jeuk. Nog niet zo’n hevige jeuk als bij mijn dochter, maar toch… Algemeen is het dus een heel onaangename periode. Goed dat ik dus naar de gynaecoloog kan.
Deze week werd de kledinglijn ‘From Paris’ gelanceerd, met kleren voor jongens en meisjes tot 8 jaar. Tine Vanparijs richtte het modelabel samen met haar man Tim op, en liet zich daarbij inspireren door haar zoontje Charles, die geboren werd met het syndroom van Down.
Tik tak, tik tak, tik…! Elke dag is het weer hetzelfde liedje: “Is iedereen op tijd klaar om te vertrekken?” Elke ouder is zich in het huishouden bewust van een heel hardnekkig en sluw beestje genaamd … stress.
