Ik had gehoopt deze blog pas binnen een jaar of zes te moeten schrijven. Als ze dertien zou zijn. Of nog later, op haar twintigste of zo. Maar zeven!?!
Mama worden is een unieke ervaring die gepaard gaat met veel gevoelens. Positieve gevoelens, waaronder vreugde en blijdschap, maar ook negatieve gevoelens waaronder bezorgdheid en angst. Angst voor de bevalling is een veel voorkomend probleem. Ruim tachtig procent van de vrouwen in Vlaanderen wordt ooit zwanger en ervaart mogelijk stress rond de komst van dit nieuw leven.
Onze kinderen zijn onze grootste schatten. We willen allemaal dat ze gelukkig zijn. Maar een kind MOETEN loslaten, dat is een totaal ander verhaal. Dat gebeurde op 5 januari 2020 bij mij, mama van Raphael. Een jongetje van 15 maanden en kerngezond. De dokters weten nog altijd niet hoe het komt …
Tips te over, als je als kersverse mama op zoek bent naar advies. In geval van eventuele vragen of onzekerheden kunnen we beschikken over een resem vroedvrouwen, huisartsen, goedbedoelende vrienden, bibliotheken, mama-blogs en een internet vol - al dan niet deskundig - opvoedingsadvies. Maar geen enkel boek of informatieve blog kon mijn angst om te falen wegnemen, integendeel; de veelheid aan uiteenlopende en vaak tegenstrijdige adviezen wakkerden de paniek alleen maar aan.
Tot halfweg de twintigste eeuw werden kinderen doorgaans klassiek autoritair opgevoed. Deze opvoedingsstijl is gebaseerd op macht en onmiddellijke gehoorzaamheid. Wanneer het kind niet onmiddellijk doet wat het wordt opgedragen, worden er steeds sterkere machtsmiddelen (straf, dingen afnemen, nog een grotere straf,...) ingezet om dit af te dwingen.
Corona maakt volwassenen bang. De ene volwassene leeft al wat meer in angst dan de andere, maar het doet sowieso iets met ons. We zitten aan onze schermen gekluisterd wanneer er nieuwe maatregelen worden aangekondigd, velen van ons zitten vaker op sociale media dan normaal om toch maar meer te weten te komen.
Heel wat ouders zullen deze dagen het gevoel hebben dat ze handen te kort komen. Full time op de kinderen passen, het huishouden dat moet gerund worden én vaak thuiswerk. En dit terwijl alle hulp van buitenaf wegvalt (grootouders, huishoudhulp, … ) Dat vraag om extra organisatie en omvormen van klusjes in spelletjes.
Dat het bizarre tijden zijn, is een understatement van jewelste. Onze wereld lijkt wel in oorlog te zijn, met lege straten, lege winkelrekken, lege scholen en volle ziekenhuizen – zelfs veldhospitalen.
Nog nooit is vrij spel zo belangrijk geweest voor kinderen als deze weken. Het zenuwstelsel van onze kinderen kan in een staat van vechten of vluchten geraken door de angst die in de lucht hangt, de informatie die op hen af komt die nogal zwaar is om te dragen of gewoon omdat de situatie zo anders is dan anders. Deze overbelasting van het zenuwstelsel kan zich tonen in conflicten met broers en zussen, in dwars gedrag, woedeaanvallen en dergelijke meer. Het is heel belangrijk om onze kinderen hierin bij te staan door deze emoties te ontvangen en te benoemen. Anderzijds is het belangrijk om ervoor te zorgen dat hun potje niet overloopt (wat zich meestal toont in lastig gedrag); namelijk door vrij spel.
