‘Ik ga mee op scoutskamp deze zomer, mama!’ klonk het enkele maanden geleden vastberaden uit de mond van onze oudste zoon. Dat dat moment er ooit eens zat aan te komen was natuurlijk wel te verwachten: hij heeft er intussen zijn tweede scoutsjaar op zitten en vindt het daar geweldig. Enkel op regenachtige zondagnamiddagen (regen is écht niet zijn ding) is hij moeilijker in beweging te krijgen maar anders: volle bak enthousiasme.
In november beviel ik totaal onverwachts met een spoedkeizersnede na 28 weken zwangerschap. Mijn dochtertje Céleste was toen 38cm groot en woog 750 gram. Ze lag in de couveuse op neonatologie. De dokter vertelde dat de gecreëerde omstandigheden in een couveuse tegenwoordig behoorlijk goed aanleunen bij de werking van de baarmoeder. De fysieke ontwikkeling van een baby wordt er dus vrij adequaat verdergezet.
Toen mijn man en ik na drie jaar proberen eindelijk voor de eerste keer zwanger werden, kon mijn geluk niet op. Heel mijn lichaam reageerde emotioneel en rationeel op het feit dat ons leven zou gaan veranderen. In 2018 werd onze dochter geboren en we waren in de wolken. Ja, uiteraard had ik de typische hormonale huilbuien en ook de onzekerheid moest ik erbij nemen, maar we waren zo gelukkig.
Ik ben in rouw… In rouw om wat nooit is geweest en nooit zal zijn. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder van drie kinderen. Nadat ons tweede kindje was geboren heb ik altijd gedacht dat dit niet het laatste was. Onze weg naar het ouderschap liep echter niet over rozen. We liepen wat butsen en builen op (lees: spoedkeizersneden, vroeggeboortes met couveuse en nog meer heftige ervaringen).
Ik zou nooit zo’n moeder worden die haar dochters in zwierige jurken met hoog prinsessengehalte zou steken. Geen tule of blinkende pailletten. Roze en glitters zouden nooit prominent aanwezig zijn in hun kleerkasten. Hippe rokken en broeken in modieuze kleuren en met een stoer laarsje gingen ze dragen.
Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je kan enkel afwachten nu.’ Dat hielp ons om te vertrekken uit het ziekenhuis: weg van alle machines, weg van de illusie onze baby in leven te kunnen houden en met als enige alternatief 100% in het nu leven.
Als controlefreak had ik een bepaald beeld in mijn hoofd over hoe mijn bevalling en de daarop volgende dagen zouden verlopen. Stuurde Céleste dat eventjes serieus in de war toen ik na 28 weken beviel ...
Je hebt je leven vóór je mama werd en je leven erna. Het lijkt soms wel een ander tijdperk. Tegenover je vroegere leven is er heel wat veranderd. Je relatie met je ouders ziet er anders uit nu je mama bent (je snapt plots veel beter hun bezorgdheden), je uitgaansleven is niet meer wat het was (je zit ’s avonds niet meer op café, in plaats daarvan is het voor jouw baby de hele avond open bar ;-) ), je sociaal leven krijgt een andere invulling (dansavondjes worden ingeruild voor brunches en playdates). En ook op werkvlak is de kans groot dat er heel wat verandert voor jou.
In november beviel ik na 28 weken zwangerschap van Céleste. Op 21 januari 2020, na 67 dagen ziekenhuisopname, mochten we haar eindelijk mee naar huis nemen. Dolgelukkig, maar ook met een heel klein hartje.
Vanaf de start van mijn zwangerschap, was het verloop na de bevalling heel simpel voor mij. Na 3 maanden moederschapsrust zou ik in mei terugkeren naar het werk. Zo kon ik het schooljaar in schoonheid afronden en alvast starten met de voorbereidingen van het komend jaar.
