Misschien moet je je kindje binnenkort inschrijven op school. Het is aan de ouders om te kiezen in welke school de schoolloopbaan start en zal verdergezet worden, wat niet altijd een gemakkelijk proces is. Vlaanderen telt immers heel veel scholen en heeft een divers onderwijslandschap. Hoe maak je je keuze?
Je kind mag dan nog klein zijn, zijn emoties zijn vaak heel erg groot en daar gaat hij niet altijd op een goede manier mee om. De hersenen van kinderen zijn nog volop in ontwikkeling en de delen van het brein die ze nodig hebben om met hun emoties om te gaan ontwikkelen zich nog tot de leeftijd van ongeveer 25 jaar. We kunnen van peuters en kleuters dus nog niet verwachten dat ze hun emoties altijd op een goede manier kunnen reguleren. Dat kunnen wij als volwassenen zelfs niet met ons volgroeide brein! Die grote heftige emoties horen er dus helaas gewoon bij.
Discussie of strijd met je tiener, het hoort erbij. Zolang je niet de hele dag strijd hebt en er genoeg momenten zijn waarin het contact goed is, hoef je je geen zorgen te maken. Maar wat als de strijd elke dag aanwezig is? Wat als je puber zich totaal niet aan de regels houdt? Dan kijk je beter of je iets kan veranderen in de communicatie.
‘Als ik een kind heb …’. ‘Bij mij zal het niet waar zijn!’. Of: ‘Mijn kind zou nooit …’. Je kent ze wel. Die boutades of goede voornemens vóór je ouder bent. Haha. Want alles wat je zeker niet ging doen als er zo’n dreumes rondliep, doe je (stiekem) wel. Oeps!
Tijdens bepaalde gesprekken vraag ik me af wie nu de meeste tijd investeert en de meeste druk ervaart rond huiswerk: het kind dat voor me zit, of zijn oververmoeide ouder? Opvallend veel ouders nemen huiswerk bijzonder ernstig en investeren er elke dag veel tijd in. Ze checken meermaals de (digitale) agenda van hun kind, leggen het huiswerk klaar, kijken toe hoe elke oefening wordt ingevuld, sturen bij waar ze foutjes zien of ruimte voor verbetering, en lezen het aan het eind nog eens na – dit alles met een strenge blik op de klok, want het heeft vandaag weer lang geduurd allemaal…
Ik ben mama van twee kindjes. D. 6 jaar en B. 2,5 jaar. Er is echter één belangrijk ding: ik heb een psychiatrisch verleden. Ik kamp regelmatig met depressies en op de koop toe heb ik een schizoaffectieve stoornis.
Zwijgen… geen van mijn talentjes. Ik wil praten, vertellen, dingen delen. Zwanger zijn (en het vroeg weten) bleek ook om die reden een marteling. Op een stokje plassen oké, maar dan zwijgen mensen vaak nog tot de kaap van 13 weken gehaald is om dat goeie nieuws uit te schreeuwen op Facebook, Instagram, IRL en om de hele "wil jij mijn… meter/peter/oma/opa/achternicht-van-mijn-tante-langs-vaderskant zijn" poeha boven te halen.
We voelen veel druk om constant af te stemmen op en te voldoen aan de noden van onze kinderen (of ruimer nog: de noden van onze partner, vrienden, familie …). We willen het graag perfect doen, ten allen tijde afgestemd zijn en zijn bang om ergens steken te laten vallen. En dat terwijl niet-afgestemd zijn veel vaker voorkomt, ook in goede relaties. Zelfs ouders en kinderen die een hele hechte band hebben zijn maar 30% van de tijd op elkaar afgestemd. Wat als ik je nu eens zou vertellen dat dat net goed is voor kinderen? In de jaren ‘50 stelde Dr. Winnicot al vast dat kinderen baat hebben bij ‘imperfect’ of goed genoeg ouderschap na het observeren van duizenden baby’s en hun moeders.
Mama Hilde zit met een lief terrible two-gevalletje: dochterlief eet alles wat de pot schaft bij de onthaalmoeder, maar thuis eet ze niet. NOT. Waardoor het gezamenlijke gezinsmoment aan tafel 's avonds vaak uitdraait op een drama. Expert Barbara heeft gelukkig een aantal trucjes op zak zitten.
